نقش خود مراقبتی والدین و تاثیر آن در فرزند پروری

فرزندپروری موثر نیازمند سلامت روانی، عاطفی و جسمانی والدین است. در این میان، خودمراقبتی به عنوان یکی از مولفه های اساسی در بهزیستی والدین، نقش مهمی در کیفیت تعاملات والد–کودک ایفا می کند. خودمراقبتی به معنای آگاهی از نیازهای فردی و پاسخ موثر به آن هاست و شامل ابعاد جسمانی، روانی، عاطفی، اجتماعی و معنوی می شود. پژوهش های اخیر نشان داده اند که والدینی که به طور منظم به خودمراقبتی می پردازند، از سطح بالاتری از رضایت از زندگی برخوردارند، بهتر با استرس های فرزندپروری مقابله می کنند و تعاملات گرم تر، صمیمانه تر و باثبات تری با فرزندان خود دارند. این والدین قادرند الگویی مثبت برای فرزندان خود ارائه دهند، احساس امنیت و دلبستگی ایمن را در کودک تقویت کنند و با تنظیم هیجانات شخصی، محیطی آرام و حمایتگر برای رشد کودک فراهم سازند.از سوی دیگر، فقدان خودمراقبتی در والدین می تواند منجر به فرسودگی روانی، کاهش تحمل، واکنش های هیجانی شدید و در نهایت کاهش کیفیت فرزندپروری شود. در این شرایط، کودک در معرض آسیب های عاطفی، مشکلات رفتاری و کاهش اعتماد به نفس قرار می گیرد. بنابراین، خودمراقبتی نه تنها یک عمل فردی برای والدین، بلکه یک ضرورت تربیتی و خانوادگی محسوب می شود. توجه به این موضوع در برنامه های آموزشی، مشاوره ای و حمایتی برای خانواده ها، به ویژه والدین نوپا، اهمیت فراوان دارد.در نتیجه، خودمراقبتی والدین زمینه ساز فرزندپروری سالم و اثربخش است و به عنوان یک راهبرد پیشگیرانه و تقویتی باید در سیاست های آموزشی، بهداشتی و اجتماعی مرتبط با خانواده مورد توجه قرار گیرد. این رویکرد نه تنها به ارتقای کیفیت زندگی والدین منجر می شود، بلکه تاثیری عمیق و ماندگار بر رشد سالم و همه جانبه فرزندان خواهد داشت.