تاثیر ارتباط معلم و دانش آموز بر خودپنداره تحصیلی

ارتباط انسانی و سازنده بین معلم و دانش آموز، یکی از مولفه های کلیدی در شکل گیری تجربه ی تحصیلی مثبت و پرورش خودپنداره تحصیلی دانش آموزان به شمار می آید. خودپنداره تحصیلی، که به برداشت ذهنی فرد از توانایی ها، شایستگی ها و ارزش خود در حوزه آموزش و یادگیری اطلاق می شود، تحت تاثیر مستقیم کیفیت تعاملات روزمره با معلمان قرار دارد. در این پژوهش، با تمرکز بر اهمیت روابط بین فردی در محیط کلاس، به بررسی چگونگی تاثیر رفتار، زبان بدن، حمایت هیجانی، و تشویق های کلامی و غیرکلامی معلمان بر شکل گیری و تقویت تصویر ذهنی دانش آموزان از خود در زمینه تحصیلی پرداخته ایم. یافته ها نشان می دهد که رابطه ای گرم، محترمانه، و همدلانه میان معلم و دانش آموز نه تنها احساس تعلق به مدرسه را افزایش می دهد، بلکه انگیزه درونی، عزت نفس علمی و تاب آوری در برابر شکست های تحصیلی را نیز تقویت می کند. در مقابل، ارتباط سرد، قضاوت گر یا بی تفاوت می تواند به تضعیف خودپنداره و بروز مشکلات رفتاری یا افت تحصیلی بینجامد. بر این اساس، نقش معلمان فراتر از انتقال دانش صرف بوده و به مثابه تسهیل گرانی در مسیر رشد روانی و تحصیلی دانش آموزان عمل می کنند. نتایج این پژوهش بر ضرورت آموزش معلمان در حوزه مهارت های ارتباطی و روان شناسی تربیتی تاکید دارد و راهکارهایی برای بهبود تعاملات مثبت در کلاس ارائه می دهد.