نواوری دراموزش؛ازمعلم سنتی تامدرسه هوشمند

نوآوری در آموزش یکی از عوامل کلیدی در بهبود کیفیت یادگیری و پرورش مهارت های موردنیاز قرن بیست ویکم است. تحول از معلم سنتی به مدرسه هوشمند نماد تغییر رویکرد آموزشی از انتقال صرف دانش به یادگیری فعال، خلاق و مبتنی بر فناوری است. در آموزش سنتی، معلم محور اصلی فرآیند یاددهی–یادگیری بوده و دانش آموز نقش دریافت کننده منفعل اطلاعات را داشته است. اما با گسترش فناوری های نوین، مدارس هوشمند با بهره گیری از ابزارهایی مانند اینترنت، رایانه، تخته های هوشمند و سامانه های یادگیری الکترونیکی، زمینه ی مشارکت فعال دانش آموزان و شخصی سازی آموزش را فراهم کرده اند. در این رویکرد، معلم نقش راهنما، تسهیل گر و طراح یادگیری را بر عهده دارد و به جای آموزش یکسان برای همه، به تفاوت های فردی و نیازهای آموزشی دانش آموزان توجه می شود. مدرسه هوشمند محیطی پویا و تعاملی ایجاد می کند که در آن تفکر انتقادی، خلاقیت، همکاری و سواد دیجیتال تقویت می شود. این گذار از آموزش سنتی به آموزش هوشمند نیازمند آموزش معلمان، به روزرسانی محتوا، زیرساخت های فناورانه و فرهنگ سازی در میان دانش آموزان و والدین است. در نتیجه، نوآوری در آموزش نه تنها به کارگیری فناوری، بلکه دگرگونی در نگرش ها، روش ها و ساختار آموزشی است که می تواند نظام آموزشی را به سوی کیفیت، عدالت و کارایی بیشتر سوق دهد.

کلیدواژه ها:

نوآوری در آموزش ، معلم سنتی ، مدرسه هوشمند ، فناوری آموزشی ، یادگیری فعال ، شخصی سازی آموزش ، تفکر خلاق و انتقادی ، تحول نظام آموزشی