تشریح الگوهای توازن منطقه ای و سازمان فضای جغرافیایی جمهوری اسلامی ایران و نقاط قوت و ضعف آن بر مبنای طرح پایه آمایش سرزمین

با توجه به اینکه سازمان فضایی تبیین کننده روابط بین انسان و فضا و فعالیتهای انسان در فضا می باشد و همچنین سیمای کلی و چگونگی پراکنش و اسکان جمعیت، توزیع استقرار و ساختار اقتصادی – اجتماعی و کنشهای متقابل بین آنها را مشخص می سازد، لذا در فرآیند برنامه ریزیهای کلان توسعه، آمایش سرزمین، مقوله فضا و تحلیل قانونمندیهای حاکم بر شکل گیری آن، کلیدی ترین نقش را دارند. از آنجا که هدف کلی آمایش سرزمین، سازماندهی فضا به منظور بهره وری مطلوب از سرزمین در چارچوب منافع ملی است و با توجه به نقش والایی که این مقوله در روند سازمانیابی فضا در کشورهای توسعه یافته داشته است، لذا در این نوشتار سعی بر آن است که به تحلیل جایگاه آمایش سرزمین به ویژه عوامل ارادی شکل دهنده سازمان فضایی جهت نیل به سازما ن منطقه ای و فضایی معقول در راستای برنامه راهبردی توسعه کشور پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

توازن منطقه ای ، فضای جغرافیایی ، آمایش سرزمین ، ایران