بررسی مهارت های اجتماعی در کودکان دارای اختلال با کمک فناوری هوشمند

این پژوهش، هدف اصلی بررسی اثربخشی فناوری های هوشمند در ارتقای مهارت های اجتماعی کودکان دارای اختلال های رشدی، رفتاری یا شناختی است. با توجه به اهمیت تعاملات اجتماعی در رشد روانی و عاطفی کودکان، این مطالعه به دنبال ارائه رویکردی نوآورانه در استفاده از ابزارهای فناورانه به عنوان واسطه ای برای تسهیل ارتباط، همدلی و مشارکت در گروه های همسالان است. روش پژوهش به صورت ترکیبی (کیفی–کمی) طراحی گردید. در بخش کمی، از طرح شبه تجربی با گروه کنترل استفاده شد که شامل ۳۰ کودک دارای اختلال در تعامل اجتماعی در سنین ۶ تا ۹ سال بود. گروه آزمایش در معرض برنامه ای تعاملی با استفاده از اپلیکیشن های هوشمند، واقعیت افزوده و ربات های اجتماعی قرار گرفتند. در بخش کیفی، تحلیل محتوا و مصاحبه های نیمه ساختاریافته با والدین و مربیان برای بررسی عمق تغییرات صورت گرفت. مدل تحلیل مطالب بر پایه چارچوب های روان شناسی رشد و نظریه های یادگیری اجتماعی، از جمله مدل گروه پذیری و هم دلی سازی بنا شده است. داده ها با استفاده از آزمون های آماری مناسب (مانند تحلیل کوواریانس) و همچنین کدگذاری مضمونی در تحلیل کیفی بررسی شدند. نتایج به دست آمده نشان دهنده تاثیر چشم گیر فناوری های هوشمند در بهبود مهارت های اجتماعی، از جمله توانایی شروع مکالمه، حفظ تعامل، تشخیص نشانه های غیرکلامی و کنترل هیجانی بودند. کودکان شرکت کننده در برنامه توانستند تعامل موثرتری با همسالان و مربیان خود برقرار کنند و اعتماد به نفس اجتماعی بالاتری نشان دهند. این یافته ها نشان می دهد که طراحی و اجرای برنامه های فناورانه با رویکرد روان شناختی و فرهنگی می تواند بستری موثر برای پرورش اجتماعی کودکان با نیازهای خاص فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

مهارت های اجتماعی ، اختلال ، فناوری هوشمند ، دانش آموزان