استفاده از پادکست به عنوان ابزار تدریس در مناطق کم برخوردار

با گسترش فناوری های نوین ارتباطی، آموزش و یادگیری نیز دستخوش تحولاتی گسترده شده است. یکی از ابزارهای نوظهور در این حوزه، پادکست های آموزشی هستند که می توانند به عنوان رسانه ای ساده، کم هزینه، و در دسترس برای انتقال مفاهیم درسی به ویژه در مناطق کم برخوردار به کار روند. این مقاله به بررسی امکان سنجی، مزایا، چالش ها و اثرات استفاده از پادکست های آموزشی به عنوان ابزار تدریس در مناطق محروم و کم برخوردار کشور می پردازد. پژوهش حاضر با رویکردی کیفی و روش مطالعه موردی انجام شده است. جامعه آماری شامل معلمان و دانش آموزان سه مدرسه متوسطه در مناطق روستایی و حاشیه ای استان کرمان بود. داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته با معلمان و تحلیل محتوای بازخوردهای دانش آموزان جمع آوری گردید. یافته های پژوهش نشان می دهد که پادکست های آموزشی می توانند به طور موثری در ارتقای سطحیادگیری، افزایش انگیزه، و فراهم سازی عدالت آموزشی موثر باشند؛ به ویژه در مناطقی که زیرساخت های آموزشی سنتی (مانند کتابخانه، معلم تخصصییا کلاس های فوق برنامه) ضعیفیا ناکافی است.از مزایای پادکست ها می توان به دسترس پذیری بالا، انعطاف پذیری زمانی و مکانی، و جذابیت صوتی اشاره کرد. با این حال، چالش هایی نظیر نبود دسترسی پایدار به اینترنت، کمبود ابزارهای مناسب (گوشی هوشمند یا ضبط کننده صوت)، و آشنایی محدود معلمان با تولید محتوای صوتی نیز از موانع مهم به شمار می روند. در نهایت، پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که با فراهم سازی آموزش های فنی برای معلمان، تولید پادکست های بومی سازی شده و پشتیبانی نهادی، می توان این رسانه را به ابزاری قدرتمند برای آموزش در مناطق کم برخوردار تبدیل کرد.

کلیدواژه ها:

پادکست آموزشی ، آموزش در مناطق محروم ، فناوری در آموزش ، تدریس نوین ، یادگیری الکترونیکی ، عدالت آموزشی ، آموزش خلاقانه