روان شناسی شادکامی و تاثیر آن بر فضای یادگیری مدرسه

هدف این پژوهش بررسی نقش روان شناسی شادکامی در ارتقاء کیفیت فضای یادگیری در محیط های آموزشی است. بر پایه این هدف، تلاش شد تاثیر مولفه های شادکامی—نظیر رضایت از زندگی، امید، خودکارآمدی، و روابط مثبت—بر پویایی کلاس، تعاملات بین فردی، و انگیزش دانش آموزان مورد تحلیل قرار گیرد. روش پژوهش به صورت ترکیبی (کیفی–کمی) طراحی گردید. در مرحله کمی، از پرسش نامه های معتبر روان شناسی مثبت نگر برای سنجش سطح شادکامی معلمان و دانش آموزان در ۸ مدرسه منتخب بهره گرفته شد. در بخش کیفی، مصاحبه های نیمه ساختاریافته با آموزگاران و مشاوران آموزشی صورت گرفت تا تجربه زیسته آن ها از فضای یادگیری در بسترهای شاد بررسی شود. برای تحلیل داده ها از مدل تحلیل موضوعی در بخش کیفی و آزمون های آماری همبستگی و رگرسیون چندمتغیره در بخش کمی بهره گرفته شد. نتایج نشان داد که ارتقاء سطح شادکامی در میان معلمان، با افزایش تعامل مثبت در کلاس و کاهش رفتارهای مخرب دانش آموزان همراه است. همچنین، دانش آموزانی که در فضای یادگیری شادتر قرار داشتند، انگیزه تحصیلی بالاتری نشان دادند. یافته ها نشان می دهند که شادکامی نه تنها به عنوان یک مولفه فردی، بلکه به عنوان یک سازه گروهی می تواند بهبود چشمگیری در فضای آموزشی ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

روان شناسی شادکامی ، یادگیری ، مدرسه ، دانش آموزان