نقش بازخورد در شکل گیری احساس تعلق به کلاس

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش بازخورد های آموزشی و اجتماعی در شکل گیری احساس تعلق دانش آموزان به کلاس درس است. این مطالعه با تمرکز بر تعاملات میان فردی، ادراک های روان شناختی و کیفیت ارتباط معلم-دانش آموز، تلاش دارد نشان دهد چگونه نوع، زمان و شیوه ارائه بازخورد می تواند تعلق خاطر دانش آموزان به فضای یادگیری را تقویت یا تضعیف کند. روش پژوهش، کیفی از نوع پدیدارشناسی است و داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساخت یافته با دانش آموزان و معلمان دوره متوسطه در شهر باکو گردآوری شده اند. تحلیل داده ها با بهره گیری از مدل تحلیلی تماتیک انجام شد که بر شناسایی مضامین کلیدی در تجربه زیسته شرکت کنندگان تمرکز دارد. یافته ها نشان دادند که بازخورد موثر، به ویژه بازخوردی که بر تلاش، رشد فردی و مشارکت تاکید دارد، موجب افزایش احساس ارزشمندی، دیده شدن و ارتباط مثبت با محیط آموزشی می شود. در مقابل، بازخوردهای انتقادی فاقد چارچوب حمایتی، احساس طرد و بیگانگی را تقویت می کنند. نتایج این پژوهش بر اهمیت طراحی نظام های بازخوردی انسان محور و فرهنگی سازگار تاکید دارد و راهکارهایی برای تقویت تعلق اجتماعی و انگیزه تحصیلی در کلاس های درس ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

بازخورد ، احساس تعلق ، کلاس ، دانش آموزان