کارکرد بازی در ارتقای یادگیری عمیق و پایدار: رویکردی ساخت گرایانه در آموزش دوره ابتدایی

بازی، به عنوان یکی از بنیادی ترین فعالیت های انسانی، از دیرباز نقش مهمی در رشد شناختی، اجتماعی و عاطفی کودکان ایفا کرده است. در سال های اخیر، پژوهش های گسترده ای در حوزه علوم تربیتی و روان شناسی شناختی به بررسی نقش بازی در فرایند یادگیری پرداخته اند و نشان داده اند که بازی می تواند عاملی موثر در ارتقاء یادگیری عمیق و پایدار باشد. این مقاله با رویکردی تحلیلی توصیفی، به بررسی نقش بازی در تسهیل یادگیری پرداخته و شواهد نظری و تجربی مرتبط با آن را مرور می کند. نتایج بررسی ها حاکی از آن است که بازی، با درگیر کردن ابعاد شناختی، هیجانی و اجتماعی یادگیرنده، زمینه ساز یادگیری معنادار، مشارکتی و فعال می شود. افزون بر این، بازی از طریق تحریک حافظه کاری، برانگیختن احساسات مثبت، افزایش انگیزه درونی و فراهم سازی بسترهای مسئله محور، موجب تقویت انتقال یادگیری و تثبیت مفاهیم در حافظه بلندمدت می شود. همچنین، پیوند بازی با نظریه های نوین یادگیری مانند ساخت گرایی، یادگیری موقعیتی و یادگیری مبتنی بر تجربه، نقش آن را در تقویت تفکر انتقادی، خلاقیت و حل مسئله پررنگ تر می سازد.

کلیدواژه ها:

بازی ، رشد شناختی ، رشد عاطفی ، تفکر انتقادی ، خلاقیت