تحلیل رابطه بین سبک های تدریس معلمان زبان انگلیسی و میزان درگیری شناختی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه میان سبک های تدریس معلمان زبان انگلیسی و میزان درگیری شناختی دانش آموزان دوره متوسطه بود. این پژوهش به روش توصیفی–همبستگی و با استفاده از پرسشنامه های استاندارد سبک تدریس (گرشم و مرفی، ۱۹۹۵) و درگیری شناختی (پینتریچ و دی گروت، ۱۹۹۰) انجام شد. جامعه آماری شامل برخی از دانش آموزان مقطع متوسطه یکی از شهرهای ایران که از میان آنان ۲۸۶ نفر با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس یک طرفه و رگرسیون چندگانه تحلیل گردید. نتایج نشان داد که میان برخی سبک های تدریس از جمله تسهیل گر، نمایشی و نماینده گروه با میزان درگیری شناختی دانش آموزان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد؛ در حالی که سبک رسمی–مقتدر فاقد رابطه معنادار بود. تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که سبک تسهیل گر قوی ترین پیش بینی کننده درگیری شناختی است. بر اساس یافته ها، استفاده از سبک های تعاملی، انعطاف پذیر و مشارکت محور از سوی معلمان می تواند به ارتقاء سطح تفکر، خودتنظیمی و مشارکت ذهنی دانش آموزان در فرآیند یادگیری زبان کمک نماید. در نتیجه، بازنگری در آموزش های ضمن خدمت معلمان و بهبود نگرش آموزشی نسبت به روش های تدریس ضرورتی اساسی تلقی می شود.

کلیدواژه ها:

سبک تدریس ، درگیری شناختی ، معلم زبان انگلیسی ، یادگیری فعال ، خودتنظیمی ، روش های تدریس نوین