تجربه دازاین در خوانش هایدگری از خواب نامه یغما جندقی

این مقاله با رویکردی پدیدارشناسانه و تمرکز بر مفاهیم اساسی فلسفه هایدگر، به تحلیل هستی شناختی خواب نامه ای از یغما جندقی -با مضمون پرسش های هستی شناسانه- پرداخته و بازنمایی رویا/مرگ و هستی را در چارچوب تجربه دازاین بررسی می کند. دازاین، در فلسفله هایدگر، به معنای هستنده پرسش گری است که پیوسته در جست وجوی مستمر معنا و هویت در تعامل با زمان، مرگ و دیگر ابعاد هستی شناختی قرار دارد. در این تحقیق، خواب و رویا نه تنها به عنوان بسترهای تجربه زیسته دازاین، بلکه به عنوان شرایط مرزی میان زندگی و مرگ، که عرصه ای برای بروز تنش های هستی شناختی هستند، در نظر گرفته می شوند. این وضعیت ها، از منظر روان شناختی و هستومندی، تجربه ای مشابه گسست از زندگی روزمره و مواجهه با پنهانی ترین ابعاد هستی انسان فراهم می آورند. با ارجاع به مفاهیم کلیدی هایدگر در باب دازاین و هستی شناسی بنیادین، نظیر «پنهانی بودن»، «اضطراب هستی»، و «بودن در آن جا/جهان»، مقاله نشان می دهد که رویا به مثابه مرگ و به عنوان یک تجربه تمثیلی، دازاین را در مسیر مواجهه با ابعاد پنهانی هستی و خود قرار می دهد. همچنین، تقابل های درونی دازاین در فرآیند رویا و بیداری، بازتابی از کشاکش های بنیادین میان امکان های اصیل و غیراصیل هستی است که به طور هم زمان می تواند به عنوان نمادی از درگیری های هستی شناختی خیر و شر در فلسفه هایدگر تحلیل گردد. از این رو، خواب و رویا در این اثر به طور نمادین، دازاین را به رویارویی با حقیقت، انتخاب های هستی شناسانه و محدودیت های انسانی دعوت کرده و زمینه ساز درک عمیق تری از هستی و هویت انسانی می شوند.

کلیدواژه ها:

Heideggerian phenomenology ، Stadlen ، Yaghma Jandaghi’s Khābnāmeh ، Dasein ، death ، sleep ، and dreams ، پدیدارشناسی هایدگر ، استدلن ، خواب نامه یغمای جندقی ، دازاین ، مرگ ، خواب و رویا