اثربخشی معنادرمانی بر میزان امید به زندگی افراد دارای افسردگی خفیف

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر معنادرمانی بر میزان امید به زندگی و شادکامی افراد دارای افسردگی خفیف در شهر تبریز انجام شد. طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود جامعه آماری را کلیه افراد دارای افسردگی خفیف (براساس ملاکهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی و پرسشنامه افسردگی، بک ویرایش دوم (۱۹۸۷)، در شهر تبریز که اختلالات روان شناختی دیگر و مصرف داروهای ضدافسردگی نداشتند تشکیل میداد نمونه آماری پژوهش شامل ۲۴ آزمودنی (۱۲) زن و ۱۲ مرد) بود، که به شیوه نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و در ۲ گروه ۱۲) نفره (۶) زن و ۶ مرد)، آزمایش و کنترل به شیوه تصادفی قرار گرفتند. برای جمع آوری دادهها از مصاحبه ساختار یافته براساس ملاکهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی و پرسشنامه افسردگی بک ویرایش دوم (۱۹۸۷) امید به زندگی میلر (۱۹۸۸) و شادکامی آکسفورد (۱۹۸۹)، استفاده شد. ابتدا همه نمونه ها به پرسشنامه های مذکور پاسخ دادند سپس مداخله معنادرمانی بر روی گروه آزمایش در ۱۰ جلسه اجرا گردید و در نهایت پس آزمون از گروه آزمایش و کنترل گرفته شد جهت تجزیه و تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل کواریانس یک راهه استفاده شد. یافتههای پژوهش نشان میدهد که فرایند جلسات معنادرمانی باعث افزایش میزان امید به زندگی و شادکامی افراد دارای افسردگی خفیف گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است. نتایج پژوهش حاضر بیانگر این است که معنادرمانی بر میزان امیدبه زندگی و شادکامی افراد دارای افسردگی خفیف موثر است.

کلیدواژه ها:

افسردگی ، معنادرمانی ، امید به زندگی ، شاد کامی