اثربخشی آموزش ذهنیتهای طرحواره ای به مادران بر کاهش تعارض والد- فرزند و تحمل پریشانی در دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش ذهنیتهای طرحواره ای به مادران در کاهش تعارض -والد فرزند و تحمل پریشانی در دانش آموزان انجام شد. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی، از نظر ماهیت کمی و از نظر گردآوری دادهها نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل) بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر مقطع دوم متوسطه ساکن منطقه ۲ شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ تشکیل دادند(۱۲۵۳=N). حجم نمونه شامل ۳۰ نفر (۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل که با روش روش هدفمند انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه جایگذاری شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) و پرسشنامه مقیاس تاکتیکهای تعارض با پدر و مادر موری ای اشتراوس (۲۰۰۲) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش ذهنیتهای طرحواره ای بر ابعاد تعارض والد فرزند استدلال ۰/۲۱؛ پرخاشگری کلامی ۰٫۳۸ و خشونت (۰/۲۰ و ابعاد تحمل پریشانی جذب شدن به وسیله هیجانهای منفی ۰/۴۱ تنظیم تلاش برای تشکین پریشانیها ۰/۲۸ و برآورد ذهنی پریشانی ۰/۳۹) موثر بوده است بنابراین پیشنهاد میشود آموزش ذهنیتهای طرحواره ای به والدین به عنوان روشی موثر در کاهش تعارض والدفرزند و افزایش تحمل پریشانی در دانش آموزان مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آموزش ذهنیتهای طرحواره ای ، تعارض والد فرزند ، تحمل پریشانی