نقش ارتباطات حمایتی معلم در ایجاد امنیت روانی و ارتقای موفقیت تحصیلی دانش آموزان

این پژوهش با هدف تبیین جایگاه و اهمیت روابط میان فردی معلم و دانش آموز در تحقق اهداف آموزشی با تمرکز بر ابعاد مختلف از جمله پیشرفت تحصیلی، سلامت روان، انگیزش و رشد اجتماعی دانش آموزان انجام شده است. روش پژوهش مبتنی بر مرور نظام مند چارچوب های نظری و پیشینه مطالعات داخلی و بین المللی بوده است. در این راستا نظریه های دلبستگی، خود تعیینی، یادگیری اجتماعی و سرمایه اجتماعی به عنوان مبانی نظری اصلی مدنظر قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که روابط مثبت و حمایت گرانه معلم و دانش آموز یکی از قوی ترین پیش بینی های موفقیت تحصیلی و بهبود عملکرد شناختی محسوب می شود. این روابط به عنوان یک عامل محافظتی کلیدی می توانند سطح اضطراب و افسردگی را کاهش داده، سلامت روانی را تقویت کنند و زمینه رشد هیجانی اجتماعی را فراهم آورند. همچنین تعامل موثر معلم با دانش آموزان نقش چشمگیری در افزایش انگیزش درونی، احساس تعلق به مدرسه، ارتقای مهارت های اجتماعی و کاهش مشکلات رفتاری ایفا می کند. بررسی تطبیقی مطالعات داخلی و بین المللی نیز بیانگر همسویی یافته ها در تاکید بر چند بعدی بودن نقش این روابط است. بر این اساس، می توان نتیجه گرفت که رابطه معلم و دانش آموز فراتر از نقش انتقال دانش یک متغیر بنیادین در رشد همه جانبه فراگیران و موفقیت نظام آموزشی به شمار می رود. بنابراین، سرمایه گذاری در ارتقای کیفیت این روابط از طریق آموزش مهارت های ارتباطی به معلمان، کاهش تراکم دانش آموزان در کلاس ها و ایجاد محیط های آموزشی امن و حمایت گر ضرورتی راهبردی است که باید در کانون سیاست گذاری های کلان آموزشی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

روابط معلم و دانش آموز ، پیشرفت تحصیلی ، سلامت روان ، انگیزش ، رشد اجتماعی