فلسفه بازی و تربیت دوران کودکی

تحقیق حاضر به بررسی مفهوم فلسفی بازی و جایگاه آن در تربیت دوران کودکی می پردازد. هدف اصلی این پژوهش تبیین ابعاد فلسفی بازی و تحلیل نقش آن به عنوان بستری بنیادین در فرآیند رشد، شناختی، اجتماعی، عاطفی و روانی کودک از منظر اندیشه های تربیتی است. در این راستا، ضمن واکاوی دیدگاه های فیلسوفان تعلیم و تربیت همچون فروبل، دیویی و گادامر درباره چیستی و کارکرد بازی، به بررسی ظرفیت های آن در پرورش خلاقیت، خودآموزی، انضباط درونی و فهم عمیق تر فرهنگ پرداخته می شود. روش تحقیق به صورت توصیفی-تحلیلی با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و منابع معتبر علمی صورت گرفته است. یافته های کلیدی نشان می دهند که بازی صرفا یک فعالیت تفریحی نیست بلکه خود نوعی تفکر خلاق و تعامل معنایی با جهان است که می تواند به رشد هویت، مهارت های حل مسئله و درک اجتماعی کودکان کمک شایانی نماید. با این حال چالش های ناشی از بازی های دیجیتال و لزوم مدیریت آن ها در فرآیند تربیت مورد تاکید قرار گرفته است. نتیجه گیری تحقیق بر ضرورت بازنگری در رویکردهای آموزشی و طراحی بازی های خلاقانه و هدفمند با پشتوانه فلسفی برای تربیت جامع کودکان تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

فلسفه ، تربیت ، تربیت کودک ، دوره کودکی ، بازی ، بازی ، تعلیم و تربیت