برآورد پارامترهای لرزه خیزی گستره تهران بر دادههای نوین دیرینه لرزه شناختی

پارامترهای لرزه خیزی شامل ضرایب گوتنبرگ، ریشتر، دوره بازگشت زمین لرزه و بیشینه بزرگای محتمل به عنوان مهمترین پارامترها در تحلیل خطر زمین لرزه برای یک منطقه به شمار میروند. تحقیق حاضر، نتایج مطالعات دیرینه لرزه شناسی و واکاوی کاتالوگ به روز شده زمین لرزه های تاریخی و ماقبل تاریخ تهران میتواند نتایج مطالعات پیشین را دستخوش تغییرات عمده نماید. در این تحقیق با استفاده از روش کمترین مربعات و دیگر روشهای آماری به برآورد پارامترهای لرزه خیزی در گستره تهران پرداخته شده است. نتایج نشان میدهد که مقدار پارامتر b تا سه برابر و مقدار پارامتر a تا چهار برابر از کاتالوگ a تا C در تغییر است. نمودار سری زمانی کاتالوگ دستگاهی به دلیل کمبود رویدادها پلکانی است. گپ لرزه ای در بازه های حدود ۲۴۰۰۰ سال قبل از میلاد در ۱۲۰۰۰ سال قبل از میلاد، سال ۱۲۰۰ میلادی تا ۱۹۰۰ میلادی و در نهایت سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰ دیده میشود. دوره بازگشت زمین لرزه برای رویدادی با بزرگای ۷ به ترتیب ۲۵۰۰ سال، ۱۵۰۰ سال، ۵۰۰ سال است. ماهیت زمین لرزه های منطقه نشان میدهد که نتایج کاتالوگ a بسیار واقع بینانه تر است.

کلیدواژه ها:

پارامتر لرزه خیزی ، زمین لرزه تهران ، دیرینه لرزه شناسی ، دوره بازگشت