نقش میانجیگری سرمایه فکری در رابطه بین مالکیت معنوی و عملکرد مدیریت ارشد

این مقاله به بررسی نقش حیاتی سرمایه فکری به عنوان یک میانجیگر در رابطه بین مالکیت معنوی و عملکرد مدیریت ارشد، با تمرکز بر مکانیزمهای اثر گذاری می پردازد. پژوهش حاضر با ادغام یافته های کلیدی از مطالعات پیشین و ارائه یک چارچوب تحلیلی جامع، به دنبال تبیین چگونگی تبدیل دارایی های نامشهود مالکیت معنوی به مزیت های رقابتی ملموس از طریق توانمندسازی سرمایه فکری است. یافته ها نشان می دهند که مالکیت معنوی با ایجاد زیرساخت های لازم برای ثبت، حفاظت و بهره برداری از دانش و خلاقیت به طور قابل توجهی به غنی سازی و توسعه سرمایه فکری سازمان کمک می کند. این سرمایه فکری تقویت شده، که شامل دانش سازمانی، توانمندی های کارکنان و روابط با ذینفعان است، به نوبه خود قابلیت های تصمیم گیری، نوآوری و اجرای استراتژی ها در سطوح بالای مدیریتی را بهبود می بخشد. به عبارت دیگر، سرمایه فکری به عنوان پلی عمل می کند که ارتباط بین دارایی های مالکیت معنوی و ارتقاء عملکرد مدیریت ارشد مانند کارایی، اثربخشی و تصمیم گیری های استراتژیک را تقویت می نماید. علاوه بر این، این تحقیق بر نقش احتمالی متغیرهای تعدیل کننده مانند ساختار حاکمیت شرکتی و محدودیت های تامین مالی در این رابطه تاکید دارد. کیفیت بالاتر حاکمیت شرکتی و دسترسی بهتر به منابع مالی می توانند ظرفیت سازمان را برای بهره مندی از مزایای سرمایه فکری و در نتیجه، بهبود عملکرد مدیریت ارشد افزایش دهند. در نهایت این مقاله استدلال می کند که شرکت هایی که استراتژی های خود را بر توسعه و مدیریت یکپارچه مالکیت معنوی و سرمایه فکری متمرکز می سازند، قادر خواهند بود تا ارزش پایدار خلق کرده و در بلندمدت، عملکرد مدیریت ارشد و سازمانی بهتری را تجربه کنند. این پژوهش با ارائه یک تحلیل ساختاری به زبان فارسی و ترکیب داده های دقیق از منابع معتبر به درک عمیق تر این روابط پیچیده و ارائه رهنمودهای عملی برای مدیران و سیاست گذاران کمک می کند.

کلیدواژه ها:

مالکیت معنوی ، سرمایه فکری ، عملکرد مدیریت ارشد ، نوآوری ، حاکمیت شرکتی