نقش تعامل عاطفی والدین در تقویت یادگیری هیجانی-اجتماعی دانش آموزان دوره ابتدایی

یادگیری هیجانی-اجتماعی به عنوان یکی از مولفه های بنیادین رشد تحصیلی و روانی دانش آموزان، در سال های اخیر مورد توجه گسترده روان شناسان تربیتی قرار گرفته است. در این میان، تعامل عاطفی والدین با فرزندان نقش تعیین کننده ای در شکل گیری و تقویت این نوع یادگیری دارد. پژوهش حاضر با رویکردی روان شناختی به بررسی رابطه بین کیفیت ارتباط عاطفی والدین و میزان مشارکت دانش آموزان دوره ابتدایی در کلاس درس می پردازد. بر اساس یافته های نظری و تجربی، دلبستگی ایمن خانوادگی می تواند زمینه ساز رشد مهارت هایی چون همدلی، خودتنظیمی، حل مسئله و ارتباط موثر در کودکان باشد. این مهارت ها نه تنها موجب افزایش تعامل اجتماعی در محیط مدرسه می شوند، بلکه مشارکت فعال تر دانش آموزان در فعالیت های گروهی و یادگیری تعاملی را نیز تسهیل می کنند. هدف این پژوهش، تحلیل نقش سبک های دلبستگی والدین در شکل گیری رفتارهای اجتماعی و تحصیلی دانش آموزان و ارائه راهکارهایی برای تقویت تعامل عاطفی در خانواده است. نتایج حاصل می تواند در طراحی برنامه های آموزشی خانواده محور، مشاوره های روان شناختی و سیاست گذاری های تربیتی موثر واقع شود.

کلیدواژه ها:

تعامل عاطفی والدین ، یادگیری هیجانی-اجتماعی ، دلبستگی خانوادگی ، مشارکت تحصیلی ، روان شناسی تربیتی