بررسی رابطه بین شیوه مدیریت مدرسه و سطح تعلق اجتماعی دانش آموزان در محیط آموزشی

هدف این پژوهش بررسی رابطه میان شیوه های مدیریت مدرسه و سطح تعلق اجتماعی دانش آموزان در محیط آموزشی با تاکید بر تاثیر سبک های مدیریتی بر امنیت روانی و مشارکت اجتماعی آنان است. تعلق اجتماعی به عنوان یکی از مولفه های کلیدی در رشد روانی، انگیزش تحصیلی و تعاملات مثبت دانش آموزان، تحت تاثیر مستقیم فضای مدیریتی مدرسه قرار دارد. در این مطالعه، با بهره گیری از روش تحقیق توصیفی–همبستگی، داده هایی از دانش آموزان پایه های چهارم تا ششم مدارس ابتدایی شهر تهران گردآوری شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه استاندارد احساس تعلق اجتماعی و پرسش نامه محقق ساخته سبک مدیریت مدرسه بود که روایی و پایایی آن ها با استفاده از تحلیل عاملی و ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. یافته ها نشان داد که سبک مدیریت مشارکتی و حمایتی با افزایش سطح تعلق اجتماعی، امنیت روانی و مشارکت دانش آموزان در فعالیت های مدرسه رابطه مثبت و معناداری دارد. در مقابل، مدیریت اقتدارگرایانه با کاهش احساس امنیت و تعاملات اجتماعی همراه بود. همچنین، تفاوت معناداری میان مدارس دولتی و غیردولتی از نظر سبک مدیریتی و میزان تعلق اجتماعی دانش آموزان مشاهده شد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که انتخاب سبک مدیریتی مناسب می تواند نقش موثری در بهبود فضای روانی–اجتماعی مدرسه ایفا کند و زمینه ساز رشد همه جانبه دانش آموزان گردد. بر این اساس، پیشنهاد می شود مدیران مدارس با اتخاذ رویکردهای مشارکتی، زمینه تعامل، همدلی و احساس تعلق را در میان دانش آموزان تقویت نمایند. این پژوهش می تواند به عنوان راهنمایی کاربردی برای مدیران آموزشی، مشاوران تربیتی و سیاست گذاران حوزه آموزش و پرورش مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت مدرسه ، تعلق اجتماعی ، امنیت روانی ، مشارکت دانش آموزان ، سبک رهبری آموزشی