ارزیابی تاثیر ساختار مدیریت زمان بر رفتگی شغلی با نقش میانجی تاب آوری مسیر (مطالعه موردی: معلمان ابتدایی شهرستان محمودآباد)

هدف اصلی این مطالعه، بررسی تاثیر راهبردهای مدیریت زمان بر کاهش فرسودگی شغلی با در نظرگیری نقش واسطه ای انعطاف پذیری مسیر شغلی در میان معلمان مقطع ابتدایی شهرستان محمودآباد بوده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه معلمان شاغل در مدارس ابتدایی این شهرستان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ تشکیل می دادند که تعداد آنان بالغ بر ۴۵۰ نفر بود. با بهره گیری از روش نمونه گیری تصادفی ساده، تعداد ۲۰۷ نفر از این معلمان به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها در این تحقیق پرسشنامه بود. برای سنجش فرسودگی شغلی از پرسشنامه استاندارد سینگ و همکاران (۱۹۹۴)، برای ارزیابی راهبردهای مدیریت زمان از پرسشنامه مقیمی و جی سیورت (۱۳۹۱) و برای اندازه گیری انعطاف پذیری مسیر شغلی از مقیاس مورگان لیون (۲۰۰۱) استفاده گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SmartPLS۳ و از طریق مدل سازی معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته های تحقیق حاکی از آن بودند که راهبردهای مدیریت زمان تاثیر منفی و معناداری بر مولفه های فرسودگی شغلی شامل خستگی عاطفی، کاهش کارایی فردی و مسخ شخصیت دارند. همچنین مدیریت زمان به صورت مثبت و معناداری بر انعطاف پذیری مسیر شغلی تاثیر می گذارد. از سوی دیگر، انعطاف پذیری شغلی خود تاثیر کاهنده و معناداری بر تمامی ابعاد فرسودگی شغلی نشان داد. در نهایت، نتایج گویای نقش واسطه ای معنادار انعطاف پذیری شغلی در رابطه بین راهبردهای مدیریت زمان و کاهش فرسودگی شغلی بود.

کلیدواژه ها:

تحلیل رفتگی شغلی ، مکانیک مدیریت زمان ، تاب آوری مسیر شغلی ، پرسشنامه محقق ساخته