مدیریت مدرسه در مناطق روستایی: راهکارهای نوآورانه برای ارتقای کیفیت آموزشی با امکانات محدود

مدیریت مدارس در مناطق روستایی همواره یکی از چالش های اساسی نظام آموزشی کشور بوده است. کمبود منابع مالی، فاصله جغرافیایی، ضعف زیرساخت ها، کمبود نیروی انسانی متخصص و فقدان فناوری های آموزشی، از جمله عواملی هستند که بر کیفیت آموزش در این مناطق تاثیر می گذارند. پژوهش حاضر با هدف بررسی راهکارهای نوآورانه در مدیریت مدارس روستایی برای ارتقای کیفیت آموزشی با امکانات محدود انجام شده است. این مطالعه به روش توصیفی–تحلیلی انجام گرفته و با بررسی منابع علمی، مطالعات موردی و تجارب موفق داخلی و بین المللی، به ارائه الگویی از مدیریت موثر در شرایط محدود پرداخته است.یافته ها نشان می دهد که استفاده از مدیریت مشارکتی، بهره گیری از ظرفیت های جامعه محلی، آموزش معلمان در زمینه مهارت های چندمنظوره، به کارگیری فناوری های ساده ولی کارآمد، و ایجاد نظام انگیزشی در بین کارکنان آموزشی از موثرترین عوامل در ارتقای کیفیت آموزش در مدارس روستایی است. همچنین، مدیران موفق در این مناطق معمولا از سبک های رهبری تحول آفرین و خلاقانه بهره می گیرند و از طریق شبکه سازی آموزشی، همکاری با والدین، شوراهای محلی و نهادهای غیردولتی، توانسته اند کمبود منابع را جبران کنند.نتایج این پژوهش بر ضرورت توجه وزارت آموزش وپرورش به طراحی الگوهای مدیریتی بومی، حمایت از معلمان چندمهارته، و ایجاد سازوکارهای تشویقی برای ماندگاری نیروهای کیفی در مناطق روستایی تاکید دارد. در نهایت، پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که سیاست گذاران آموزشی با توسعه مدارس یادگیرنده و تکیه بر نوآوری های محلی، بتوانند شکاف آموزشی بین مناطق شهری و روستایی را کاهش دهند.

کلیدواژه ها:

مدیریت مدرسه ، آموزش روستایی ، کیفیت آموزشی ، نوآوری ، منابع محدود ، مدیریت مشارکتی ، مدارس روستایی ایران