تحلیل تاثیرات مستقیم روش های تدریس پویا و فعال در یادگیری و درگیری تحصیلی دانش آموزان

در دنیای پویای امروز که علم و فناوری با شتابی چشمگیر در حال تحول است، آموزش و یادگیری نیز دیگر نمی تواند به روش های سنتی و ایستا متکی باشد. نظام آموزشی هر جامعه، زمانی می تواند نقش موثر خود را در پرورش نسل خلاق، اندیشمند و کارآمد ایفا کند که روش های تدریس آن متناسب با نیازهای عصر جدید، فعال، پویا و یادگیرنده محور باشد. در چنین رویکردی، یادگیری نه به عنوان فرآیندی منفعل و مبتنی بر حفظ و تکرار، بلکه به مثابه یک تجربه معنادار، تعاملی و زنده تلقی می شود که در آن دانش آموز در مرکز فرآیند یاددهی-یادگیری قرار دارد. روش های تدریس پویا و فعال، به جای تمرکز صرف بر انتقال محتوا از معلم به شاگرد، بر ایجاد انگیزه، کنجکاوی، تعامل، کشف، و یادگیری عمیق تاکید دارند و دانش آموز را از شنونده ای منفعل به یادگیرنده ای خلاق، جست وجوگر و مسئول تبدیل می کنند. در روش های تدریس سنتی، معلم به عنوان منبع اصلی دانش، محور کلاس است و نقش دانش آموز عمدتا به دریافت و بازتولید اطلاعات محدود می شود. این شیوه اگرچه ممکن است برای انتقال اطلاعات پایه کارآمد به نظر برسد، اما در درازمدت توانایی پرورش تفکر انتقادی، حل مسئله، خلاقیت و درگیری تحصیلی را در دانش آموزان ندارد. در مقابل، روش های تدریس فعال با به کارگیری رویکردهایی مانند یادگیری مشارکتی، بحث گروهی، ایفای نقش، پروژه محور، کاوشگری و یادگیری مبتنی بر مسئله، زمینه را برای مشارکت عمیق تر و درونی تر دانش آموزان در فرآیند یادگیری فراهم می کنند. این روش ها باعث می شوند که دانش آموزان با موضوعات درسی درگیر شوند، احساس تعلق به فرایند یادگیری داشته باشند و در نتیجه انگیزه، اشتیاق و احساس موفقیت تحصیلی بیشتری را تجربه کنند. زمانی که دانش آموز از طریق فعالیت های یادگیری پویا در کلاس درگیر می شود، نه تنها در انجام تکالیف و فعالیت های آموزشی مشارکت بیشتری دارد، بلکه از نظر شناختی در فرآیند فهم و ساخت دانش فعال تر است و از نظر عاطفی نیز احساس رضایت، خودکارآمدی و ارزشمندی بیشتری نسبت به یادگیری پیدا می کند. در این پژوهش که به شیوه مروری و با مطالعه کتابخانه ای و مراجعه به مقاله ها و تحقیق های چاپ شده و مطالب دیجیتالی گرد آوری شده است و سعی بر آن شده که به تحلیل تاثیرات مستقیم روش های تدریس پویا و فعال در یادگیری و درگیری تحصیلی دانش آموزان پرداخته شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که روش های تدریس پویا و فعال با ایجاد محیط یادگیری مشارکتی، تجربه محور و انگیزه بخش، یادگیری دانش آموزان را عمیق تر و معنادارتر کرده و به طور مستقیم در افزایش درگیری تحصیلی، تقویت مهارت های شناختی، عاطفی و اجتماعی آنان نقش اساسی ایفا می کنند.

کلیدواژه ها:

روش تدریس ، پویا ، یادگیری ، آموزش ، دانش آموزان