مدرسه هوشمند و چالش های تربیتی در عصر هوش مصنوعی

تحول سریع فناوری های دیجیتال و گسترش هوش مصنوعی، نظام های آموزشی را به سوی شکل گیری «مدارس هوشمند» سوق داده است؛ مدارسی که با تکیه بر داده محوری، یادگیری شخصی سازی شده و محیط های تعاملی دیجیتال، می کوشند کیفیت یادگیری را ارتقا دهند. با این حال، در کنار فرصت های بی سابقه ای که این مدارس برای توسعه مهارت های شناختی و تحصیلی فراهم می سازند، چالش های تربیتی متعددی نیز پدید آمده است که ابعاد انسانی، اخلاقی و عاطفی آموزش را تحت تاثیر قرار می دهد. در این میان، نقش معلم به عنوان هدایتگر فرآیند تربیت، بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازتعریف است. مسئله اصلی پژوهش حاضر، بررسی چگونگی حفظ تعادل میان بهره گیری از فناوری های هوشمند و تحقق اهداف تربیت انسانی در مدرسه هوشمند است.پژوهش حاضر با روش نظری و تحلیلی، بر پایه تحلیل اسنادی و بررسی دیدگاه های صاحب نظران حوزه تعلیم و تربیت و فناوری آموزشی انجام گرفته است. یافته های مقاله نشان می دهد که استفاده از هوش مصنوعی در مدرسه، علاوه بر ارتقای یادگیری، ممکن است موجب کاهش تعامل انسانی، تضعیف همدلی و ایجاد چالش هایی در زمینه هویت دیجیتال و مسئولیت پذیری شود. از سوی دیگر، اگر فناوری با رویکرد تربیت محور و مبتنی بر ارزش های انسانی به کار گرفته شود، می تواند بستری برای رشد خودآگاهی، مهارت های تفکر انتقادی و مسئولیت اخلاقی در دانش آموزان فراهم سازد.نتیجه گیری کلی مقاله بر این نکته تاکید دارد که مدرسه هوشمند نباید صرفا به عنوان محیطی فناورانه تلقی شود، بلکه باید فضایی پویا و انسان محور باشد که در آن فناوری در خدمت تربیت اخلاقی، اجتماعی و شخصیتی دانش آموزان قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مدرسه هوشمند ، هوش مصنوعی ، تربیت انسانی ، چالش های اخلاقی ، آموزش دیجیتال