آموزش معکوس به عنوان رویکردی نوین در تدریس و یادگیری: بررسی مبانی نظری، چالش ها و پیامدهای آموزشی

آموزش معکوس به عنوان یک روش نوین تدریس، با جابجایی نقش های سنتی معلم و دانش آموز، به دانش آموزان این امکان را می دهد که مفاهیم را در خارج از کلاس به صورت مستقل یاد بگیرند و زمان کلاس به فعالیت های تعاملی و حل مسائل اختصاص یابد. این مقاله مروری با تحلیل و ارزیابی پژوهش های اخیر در این زمینه، به بررسی مزایا و چالش های پیاده سازی آموزش معکوس در سیستم های آموزشی مختلف می پردازد. یافته ها نشان می دهند که این روش در ارتقای مهارت های خودتنظیمی، افزایش تعاملات کلاسی و بهبود نتایج تحصیلی دانش آموزان و دانشجویان تاثیرات مثبتی داشته است. با این حال، محدودیت هایی همچون نیاز به زیرساخت های فناوری مناسب، آموزش معلمان و مقاومت در برابر تغییرات آموزشی وجود دارد که ممکن است مانع از موفقیت کامل این روش شوند. این مقاله همچنین به نیاز به تحقیقات طولی، بومی سازی مدل ها و تلفیق فناوری های نوین برای تسهیل فرآیند یادگیری در کلاس های معکوس اشاره دارد. در نهایت، پیشنهاداتی برای بهبود کاربرد آموزش معکوس و گسترش آن در سیستم های آموزشی مطرح می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش معکوس ، یادگیری فعال ، خودتنظیمی ، فناوری آموزشی ، تدریس تعاملی ، مدل های آموزشی