تاثیر هوش مصنوعی بر عدالت آموزشی و کاهش شکاف های یادگیری

این مقاله به بررسی پتانسیل هوش مصنوعی (AI) در تقویت عدالت آموزشی از طریق ارائه خدمات شخصی سازی شده و مقیاس پذیر به دانش آموزان می پردازد. در دنیایی که تفاوت های اقتصادی، جغرافیایی و اجتماعی منجر به شکاف های عمیق در دسترسی به آموزش با کیفیت می شود، هوش مصنوعی به عنوان یک کاتالیزور قدرتمند برای ارائه منابع متناسب با نیازهای فردی هر دانش آموز مطرح شده است. هدف اصلی این پژوهش، تحلیل مکانیسم های کلیدی است که از طریق آن ها فناوری های مبتنی بر هوش مصنوعی می توانند موانع ساختاری موجود در نظام های آموزشی سنتی را برطرف کرده و شکاف های موجود میان دانش آموزان دارای دسترسی متفاوت را کاهش دهند. در این مقاله، رویکردهایی مانند سیستم های یادگیری تطبیقی، ابزارهای پشتیبان معلم و تحلیل کلان داده ها برای شناسایی نابرابری ها مورد بررسی قرار می گیرند. همچنین، چالش های اخلاقی، زیرساختی و مسئله تعصبات الگوریتمی که می توانند در صورت عدم مدیریت صحیح، خود عاملی برای تشدید نابرابری ها شوند، واکاوی می گردد. نتیجه گیری نشان می دهد که هوش مصنوعی، با وجود محدودیت هایش، قوی ترین ابزار ما برای تحقق “شخصی سازی در مقیاس انبوه” است، مشروط بر آنکه با نظارت انسانی قوی و چارچوب های سیاستی دقیق همراه باشد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، عدالت آموزشی ، یادگیری