نقش آموزش ادبیات در توسعه مهارت های روایتگری و بیان شفاهی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش آموزش ادبیات در پرورش توان روایتگری و بیان شفاهی دانش آموزان دوره متوسطه است. مسئله اصلی این تحقیق از آنجا ناشی می شود که بسیاری از دانش آموزان در بیان شفاهی و ساخت روایت های منسجم با چالش هایی چون محدودیت واژگان، اضطراب گفتاری و ضعف ساختار روایی مواجه هستند. این مطالعه با پنج هدف فرعی شامل سنجش توان اولیه، ارزیابی اثر روش های تعاملی و خلاقانه، تحلیل تغییرات اعتماد به نفس گفتاری، بررسی نقش فعالیت های گروهی، و تحلیل اثر فناوری های آموزشی بر انگیزه و مشارکت پیش رفت. روش تحقیق، توصیفی–تحلیلی با استفاده از داده های کتابخانه ای و تحلیل محتوای کیفی و کمی بود. یافته ها نشان دادند که اجرای برنامه آموزشی نوآورانه منجر به بهبود ۳۵٪ در اعتماد به نفس گفتاری، افزایش ۲۸٪ در مهارت شنیداری و ارتقای چشمگیر انسجام روایی شد. همچنین، تلفیق فناوری های آموزشی انگیزه و مشارکت فعال دانش آموزان را به طور معناداری افزایش داد. نتیجه کلی پژوهش بیانگر آن است که رویکردهای تعاملی و فناوری پایه در آموزش ادبیات، بستری کارآمد برای تقویت مهارت های روایتگری و بیان شفاهی فراهم می آورند و آثار پایداری بر توان ارتباطی دانش آموزان دارند.

کلیدواژه ها:

آموزش ادبیات ، روایتگری ، بیان شفاهی ، مهارت شنیداری ، فناوری آموزشی ، انگیزش یادگیری