مطالعه رابطه بین خود تنظیمی یادگیری و موفقیت تحصیلی در دانش آموزان مناطق محروم

خودتنظیمی یادگیری به عنوان فرایند برنامه ریزی، پایش و کنترل فعالیت های یادگیری، از عوامل کلیدی موفقیت تحصیلی به شمار می آید. با وجود اهمیت این مهارت، دانش آموزان مناطق محروم به دلیل محدودیت های اقتصادی، اجتماعی و آموزشی، در بهره گیری موثر از آن با چالش مواجه هستند. هدف این پژوهش بررسی رابطه بین سطح خودتنظیمی یادگیری و میزان موفقیت تحصیلی در دانش آموزان مناطق محروم بود. پژوهش از نوع کاربردی و با روش توصیفی-تحلیلی انجام شد. داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای و تحلیل محتوای منابع معتبر جمع آوری گردید و بر اساس چارچوب نظری زیمرمن و پینتریچ تحلیل شد. یافته ها نشان داد که بین مولفه های برنامه ریزی، پایش پیشرفت، خودکارآمدی و انگیزه درونی با موفقیت تحصیلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. دانش آموزان با عملکرد تحصیلی بالا، سطح بالاتری از خودتنظیمی را به کار می گیرند و در مدیریت موانع و استفاده از منابع آموزشی موفق تر هستند. نتیجه گیری پژوهش بر ضرورت آموزش راهبردهای خودتنظیمی، تقویت انگیزه درونی و فراهم سازی حمایت های آموزشی در مناطق محروم تاکید دارد تا نابرابری های تحصیلی کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی یادگیری ، موفقیت تحصیلی ، انگیزه درونی ، مناطق محروم ، خودکارآمدی.