تحلیل جایگاه حیطه های شناختی ،عاطفی و روانی – حرکتی در برنامه درسی متوسطه دوم

برنامه ریزی درسی موثر نیازمند توجه هم زمان به سه حیطه اصلی یادگیری یعنی شناختی، عاطفی و روانی–حرکتی است. این سه حیطه، در کنار هم، زمینه ساز رشد متوازن ذهنی، اخلاقی و مهارتی دانش آموزان هستند. پژوهش حاضر با هدف تحلیل جایگاه این سه حیطه در برنامه درسی دوره متوسطه دوم، به بررسی اهداف، محتوای دروس، روش های تدریس و ارزشیابی آموزشی در چارچوب طبقه بندی های بلوم، گنیه و کراتول پرداخته است.یافته ها نشان می دهد که تمرکز برنامه درسی متوسطه دوم عمدتا بر حیطه شناختی و سطوح پایین تر آن (دانش و فهم) است، در حالی که مولفه های عاطفی مانند نگرش، ارزش گذاری و انگیزش، و عناصر روانی–حرکتی نظیر مهارت های عملی، در بسیاری از دروس مغفول مانده اند. این عدم توازن، موجب کاهش مشارکت فعال دانش آموزان، افت انگیزه تحصیلی و ضعف در آمادگی شغلی و اجتماعی آنان شده است.در پایان، پیشنهادهایی برای بازنگری در طراحی برنامه های درسی، تقویت مولفه های عاطفی و مهارتی، و اصلاح روش های ارزشیابی ارائه شده است. این مقاله می کوشد تا با تحلیل تطبیقی و نقد ساختار فعلی، زمینه ساز تحول در تربیت متوازن دانش آموزان دوره متوسطه دوم باشد.

کلیدواژه ها:

حیطه شناختی ، حیطه روانی–حرکتی ، آموزش متوسطه دوم ، ارزشیابی آموزشی ، طراحی دروس