هوشمندسازی تعلیم و تربیت: نوآوری در یادگیری و رفاه روانی دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش هوشمندسازی تعلیم و تربیت و نوآوری در یادگیری در ارتقای رفاه روانی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی بود. این مطالعه با رویکرد توصیفی–تحلیلی و روش پیمایشی انجام شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۴–۱۴۰۳ بود که از میان آن ها، ۵۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه هوشمندسازی تعلیم و تربیت، پرسشنامه نوآوری در یادگیری و پرسشنامه رفاه روانی دانش آموزان بود. روایی ابزارها از طریق بررسی اساتید متخصص و پایایی آن ها با ضریب آلفای کرونباخ (بالاتر از ۰٫۸) تایید شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و روش های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد استفاده از محیط های آموزشی هوشمند و به کارگیری روش های نوآورانه در یادگیری، تاثیر مثبت و معناداری بر افزایش رفاه روانی دانش آموزان دارد. یافته ها بیانگر آن است که فناوری آموزشی و نوآوری در یادگیری می تواند نقش مهمی در تقویت خودکارآمدی تحصیلی، رضایت از مدرسه و کاهش فشارهای روانی ایفا کند. بر این اساس، توجه به هوشمندسازی و خلاقیت در فرایند یاددهی–یادگیری می تواند به عنوان رویکردی موثر در ارتقای کیفیت آموزش و سلامت روانی دانش آموزان مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

هوشمندسازی تعلیم و تربیت ، نوآوری در یادگیری ، رفاه روانی ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش و پرورش