کاربرد رویکردهای روانشناسی تربیتی در استعدادیابی و پرورش مهارت های دانش آموزان

در دهه های اخیر، نظام های آموزشی با چالش شناسایی و پرورش استعدادهای متنوع دانش آموزان روبه رو بوده اند. روان شناسی تربیتی به عنوان شاخه ای میان رشته ای از روان شناسی و آموزش، می تواند با ارائه ی چارچوب های نظری و عملی در این زمینه نقش موثری ایفا کند. هدف پژوهش حاضر بررسی کاربرد رویکردهای مختلف روان شناسی تربیتی در استعدادیابی و پرورش مهارت های شناختی، اجتماعی و هیجانی دانش آموزان است. در این مقاله با بهره گیری از روش تحلیلی توصیفی و مرور ادبیات، نظریه های اصلی روان شناسی تربیتی شامل رفتارگرایی، شناخت گرایی، سازنده گرایی و نظریه یادگیری اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج تحلیل ها نشان می دهد که هر یک از این رویکردها می توانند از طریق ایجاد محیط های یادگیری فعال، تقویت انگیزش درونی، آموزش خودتنظیمی و فراهم سازی بازخورد موثر، به شناسایی و شکوفایی استعدادهای فردی کمک کنند. همچنین، یافته ها بر اهمیت نقش معلمان در تشخیص تفاوت های فردی، طراحی فعالیت های یادگیری متنوع و تقویت مهارت های فراشناختی تاکید دارند. بر این اساس، بهره گیری از اصول روان شناسی تربیتی می تواند به عنوان راهبردی کارآمد در جهت توسعه نظام های استعدادیابی و پرورش مهارت های چندبعدی دانش آموزان مورد استفاده قرار گیرد. در پایان، پیشنهادهایی برای طراحی برنامه های آموزشی مبتنی بر روان شناسی تربیتی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

روان شناسی تربیتی ، استعدادیابی ، پرورش مهارت ها ، نظریه های یادگیری ، آموزش و پرورش