تحلیل تاثیر الگوهای شهرسازی بر شکل گیری جزایر حرارتی و راهکارهای کاهش آن ها

با گسترش شهرنشینی و تغییر در الگوهای کاربری زمین، پدیده جزایر حرارتی شهری (Urban Heat Islands - UHI ) به یکی از چالش های مهم زیست محیطی در کلان شهرها تبدیل شده است. این پژوهش با هدف ارزیابی نقش طرح های شهرسازی در تشدید یا کاهش شدت جزایر حرارتی، به بررسی عوامل موثر از جمله نوع مصالح ساختمانی، تراکم ساختمانی، پوشش گیاهی، و الگوی جریان هوا در محیط شهری می پردازد. با استفاده از مدل مفهومی و داده های سنجش از دور، مشخص شد که طراحی نامناسب شهری، مانند استفاده گسترده از سطوح نفوذناپذیر و کمبود فضای سبز ، موجب افزایش دمای سطحی و کاهش کیفیت خرداقلیم می شود. در مقابل، به کارگیری اصول شهرسازی پایدار از جمله توسعه ساختمان های سبز، استفاده از مصالح سرد، و تقویت تهویه طبیعی، نقش موثری در کاهش شدت جزایر حرارتی و ارتقاء آسایش حرارتی شهروندان دارد. نتایج این مطالعه بر ضرورت بازنگری در سیاست های شهرسازی تاکید دارد و پیشنهاد می کند که طرح های شهرسازی استانداردسازی شود و اصول معماری پایدار، توسعه فضای سبز، استفاده از فناوری های نوین در طراحی شهری به عنوان راهکارهای موثر برای مقابله با جزایر حرارتی شهری در نظر گرفته شوند. این اقدامات می توانند به بهبود کیفیت زندگی شهری، کاهش نابرابری اقلیمی، و دستیابی به توسعه پایدار در کلان شهرها منجر شوند.

کلیدواژه ها:

جزایر حرارتی شهری ، گرمایش شهری ، خرداقلیم شهری ، آلودگی حرارتی