طراحی و بهره برداری پایدار شبکه های توزیع آب فضای سبز در مناطق خشک

مسئله تامین و مصرف کارآمد آب در شبکه های آبرسانی فضای سبز مناطق خشک، هنگامی پاسخ می گیرد که طراحی و بهره برداری شبکه به صورت یک منظومه یکپارچه و داده محور دیده شود؛ مرور تحلیلی منابع منتخب با تمرکز بر مدل سازی هیدرولیکی و بهینه سازی چندهدفه، رویکرد طراحی شهری حساس به آب، الگوی خشک منظری و بهره گیری از پساب تصفیه شده نشان داد که همگرایی این اصول به کاهش هدررفت، بهبود یکنواختی فشار، ارتقای کیفیت آبیاری و افزایش تاب آوری منجر می شود و امکان تنظیم هوشمند آبیاری بر مبنای نیاز واقعی گیاه و شرایط اقلیمی را فراهم می کند. اساس کار بر ترکیب تنوع منابع تامین، کنترل فشار و دبی با حسگرها و شیرهای کنترلی، برنامه ریزی آبیاری مبتنی بر داده و بازنگری الگوهای کاشت قرار گرفت تا شبکه از اتکا به راهکارهای مقطعی فاصله بگیرد و به چارچوبی پایدار با هزینه نگهداری کمتر دست یابد. نتایج حاکی از آن است که موفقیت این الگو در گرو ظرفیت سازی نیروی انسانی، یکپارچگی سامانه های داده و هماهنگی میان واحدهای فنی، فضای سبز و برنامه ریزی شهری است؛ شهرداری ها با استقرار این سازوکار و پایش مستمر عملکرد، مسیر گذار از مدیریت سنتی به مدیریت پیش نگر و هوشمند را هموار می کنند و به بهبود بهره وری آب و پایداری اکولوژیک شهر دست می یابند.

کلیدواژه ها:

شبکه توزیع آب فضای سبز ، مناطق خشک ، طراحی پایدار ، بهره برداری هوشمند ، بازچرخانی پساب.