طراحی مدل های برنامه ریزی درسی پویا برای حمایت از یادگیری دانش آموزان با سبک های یادگیری متنوع

طراحی مدل های برنامه ریزی درسی پویا، که با سبک های یادگیری متنوع دانش آموزان سازگار است، رویکردی نوین برای حمایت از یادگیری فراگیر در دبستان های ایران ارائه می دهد. این پژوهش با رویکرد ترکیبی (کیفی و کمی) به بررسی تاثیر مدل های برنامه ریزی درسی پویا بر بهبود یادگیری، مشارکت و انگیزه دانش آموزان پایه های اول تا ششم با سبک های یادگیری مختلف (بصری، شنیداری، لمسی-حرکتی) پرداخته است. داده ها از ۵۸۰ دانش آموز، ۱۳۵ معلم و ۵۵ مدیر در ۴۸ دبستان جمع آوری شدند. ابزارهای کمی شامل آزمون های استاندارد یادگیری (پایایی ۰.۹۳)، پرسشنامه های سنجش مشارکت و انگیزه (پایایی ۰.۹۰) و گزارش های عملکرد از فعالیت های درسی پویا بود. ابزارهای کیفی شامل مصاحبه های نیمه ساختاریافته با ۸۰ دانش آموز، ۹۰ معلم و ۴۵ مدیر، مشاهدات کلاسی (۷۰ جلسه) و یادداشت های میدانی بودند. یافته ها نشان داد که مدل های برنامه ریزی درسی پویا عملکرد یادگیری را تا ۴۰ درصد، مشارکت را تا ۸۵ درصد و انگیزه را تا ۳۸ درصد بهبود بخشیدند. فعالیت های متناسب با سبک های یادگیری، مانند استفاده از ابزارهای بصری برای دانش آموزان بصری یا فعالیت های حرکتی برای دانش آموزان لمسی-حرکتی، یادگیری را موثرتر کرد. معلمان (۸۷ درصد) و والدین (۸۲ درصد) این مدل ها را موثر و متناسب با نیازهای متنوع دانش آموزان دانستند. با این حال، موانعی مانند کمبود منابع آموزشی، ناکافی بودن آموزش معلمان و مقاومت فرهنگی در برابر تغییر برنامه های درسی شناسایی شدند. مضامین کیفی شامل بهبود یادگیری فراگیر، افزایش مشارکت، انعطاف پذیری برنامه درسی، کمبود منابع، نیاز به آموزش معلمان و نگرانی های فرهنگی بود. این پژوهش چارچوبی برای طراحی مدل های برنامه ریزی درسی پویا ارائه می دهد که می تواند یادگیری را برای دانش آموزان با سبک های یادگیری متنوع بهبود بخشد. پیشنهادات شامل توسعه منابع آموزشی متنوع، آموزش تخصصی معلمان، طراحی برنامه های درسی بومی سازی شده و جلب حمایت والدین است. این چارچوب می تواند به کاهش نابرابری های آموزشی و تقویت یادگیری فراگیر در نظام آموزشی ایران کمک کند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی پویا ، سبک های یادگیری ، یادگیری فراگیر ، آموزش ابتدایی ، مشارکت دانش آموزان ، انگیزه یادگیری