تاثیر انعطاف پذیری ساختارهای آموزشی بر اساس محیطهای یادگیری الکترونیکی بر انگیزش، خود تنظیمی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان

تحولات اخیر در فناوری، آموزشی نظام تعلیم و تربیت را به سمت یادگیری الکترونیکی سوق داده است. یکی از ویژگیهای برجسته این محیطها انعطاف پذیری ساختار آموزشی است که شامل آزادی در زمان، مکان، سرعت یادگیری و انتخاب مسیر آموزشی می باشد. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر این انعطاف پذیری بر سه متغیر کلیدی یادگیری یعنی انگیزش تحصیلی، خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان می پردازد. یافته های نظری نشان می دهد که انعطاف پذیری از طریق افزایش احساس خودمختاری و شایستگی انگیزش درونی را تقویت می کند؛ همچنین با ایجاد مسئولیت بیشتر بر عهده دانش آموز، مهارت های خودتنظیمی را ارتقا می بخشد و در نهایت با فراهم کردن فرصت یادگیری متناسب با سرعت و توان فرد، عملکرد تحصیلی را بهبود می دهد. با این حال چنانچه این انعطاف پذیری بدون طراحی علمی و ساختار حمایتی اعمال شود، می تواند پیامدهای منفی مانند سردرگمی و اهمال کاری به همراه داشته باشد. انعطاف پذیری ساختارهای آموزشی در محیطهای یادگیری الکترونیکی اگر به صورت متعادل و همراه با حمایت آموزشی طراحی شود، می تواند انگیزش یادگیرندگان را به شکل چشمگیری افزایش دهد. انعطاف پذیری ساختارهای آموزشی در محیط های یادگیری الکترونیکی به طور کلی می تواند باعث تقویت خودتنظیمی شود، به شرطی که همراه با حمایت های آموزشی مثل راهنماها، یادآوری ها و بازخورد مستمر باشد.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ساختارهای آموزشی ، محیطهای یادگیری الکترونیکی ، انگیزش ، خودتنظیمی ، عملکرد تحصیلی ، دانش آموزان