اخذ ادله در خارج از کشور در امور مدنی و تجاری در کنوانسیون ۱۸ مارس ۱۹۷۰

دلیل به عنوان یکی از مهمترین ارکان فرآیند دادرسی حقوقی و تجاری مطرح بوده و نحوه ارائه و جمع آوری ادله یکی از مهمترین دغدغه های طرفین اختلاف جهت اثبات ادعاهای مطروح در حقوق بین الملل. در عرصه نظام بین الملل یکی از مسائل مهمی که در امر دادرسی بروز می کند، تعیین اعتبار ادله اثبات دعوی است. ادله اثبات دعوی به عنوان ابزاری تلقی می شود که امکان اثبات مواضع هر یک از اطراف اختلاف را در یک رسیدگی قضایی فراهم می نماید. همچنین اخذ دلیل یکی از مسائل محوری در هر داوری بین المللی به شمار می آید که ناظر بر ارائه اسناد، استماع اظهارات و همچنین انجام بازرسی ها است. با توجه به اینکه صدور هرگونه رایی از جانب دیوان داوری مستلزم درگیر شدن اصحاب دعوا و دیوان داوری با فرآیند تحصیل دلیل است، آگاهی یافتن ایشان از قواعد ناظر بر آن بسیار مهم است. رایج ترین ادله قابل طرح نزد نهادهای بین المللی، ادله مکتوب و ادله شفاهی می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اخذ ادله در خارج از کشور در امور مدنی و تجاری در کنوانسیون ۱۸ مارس ۱۹۷۰ می باشد. این تحقیق از نوع نظری بوده، روش تحقیق به صورت توصیفی-تحلیلی می باشد و روش جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای است و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که اغلب قواعد ناظر بر موارد اخذ ادله در کنوانسیون ۱۸ مارس ۱۹۷۰ می باشد، اما بسیاری از ادله اثبات دعوا از رویه های موجود در دیوان اتخاذ می شود.

کلیدواژه ها:

اخذ ادله ، امور مدنی ، امور تجاری ، ادله خارج از کشور ، کنوانسیون ۱۸ مارس ۱۹۷۰