رویکردی انتقادی به سیاست جنایی قانونگذار و رویه قضایی ایران در قبال جرائم علیه اراضی ملی در پرتو جرم شناسی سبز

با گسترش فرایندهای مخرب انسانی علیه مواهب طبیعی در فقدان توجه به ملاحظات زیست محیطی و عدم رعایت الگوهای صحیح پیشرفت در قالب مفهوم توسعه پایدار در سالیان متمادی و تغییرات اقلیمی ناشی از آن که منتج به جریانات طبیعی همچون فرسایش، خاک محو شدن تدریجی پوشش گیاهی بلایای طبیعی و در نهایت خشکسالی و بیابانزایی گردیده است ضرورت کاربست ملاحظات، فنی مهندسی و حقوقی در پهنه عظیم جغرافیایی ایران، مستلزم اتخاذ سیاستگذاری زیست محیطی و تخصیص سیاست جنایی مناسب و متناسب است. در همین راستا پژوهش پیش رو با نگاهی توصیفی-تحلیلی با هدف کشف چرایی دگردیسی بزهکاری علیه اراضی ملی به اتفاقی عادی تحریر یافته است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء تحقیقات کاربردی و مسئله محور و نوع، تحقیق توصیفی-تحلیلی است. این مقاله در پرتو جرم شناسی سبز به این نتیجه دست یافت که در بسیاری از موارد جامعه در یک امنیت اخلاقی نسبت به جرایم و آسیبهای زیست محیطی به سر می برد و خود را قربانی بزهکاران زیست محیطی نمی داند و همچنین در تعامل بدون گفتگوی بزه کار و بزه دیده (دولت و محیط زیست در سنجه عدالت کیفری عملکرد ناکافی سامانه عدالت کیفری در اعمال جرم انگاری و ضمانت اجرای جامع و سیاستهای سبز شویی صاحبان قدرت ثروت نقش قابل توجهی در شکل گیری حاشیه ای امن برای مرتکبان جرائم علیه ثروتهای ملی داشته است.

کلیدواژه ها:

جرم شناسی ، سبز ، بزهکاری علیه اراضی ملی ، سیاست جنایی ، امنیت اخلاقی ، محیط زیست