کارایی شیوه های ذخیره رطوبت در جنگلکاری دیم

پدیده خشکی یکی از مهمترین مشکلات احیاء رویشگاه های جنگلی و جنگل کاری در نواحی گرم و خشک می باشد. جهت فائق آمدن براین معضل و با هدف دستیابی به روش مناسب و آسان ذخیره رطوب در خاک، یک نوع پلیمر جاذب الرطوبه تح نام تراکاتم را با سایر شیوه های ذخیره رطوب مورد مقایسه قرار داده به طوری که ضمن بررسی توان جذب و نگهداری رطوبت ، تاثیر آنها بر زنده مانی و دیگر خصوصیات کمی نهال های مورد بررسی قرار گرفت . این تحقیق در قالب طرح آماری بلوک های کاملا تصادفی بصورت کرت های خرد شده با دو سطح تیماراصلی: بذر و نهال گلدانی و پنج تیمار فرعی: بانک هلالی، خاروخاشاک و بقایای گیاهی در کف گودال ، پوشش پلاستیکی ، پلیمرجاذب الرطوبه و تشتک در سه تکرار در منطقه بشاگرد هرمزگان اجرا گردید. نتایج نشان دادند توان جذب و نگهداری رطوبت توسط پلیمر با گذش زمان، کاهش یافته به طوری که بعد از 2050 روز به صفر می رسد. نتایج بررسی های صحرایی نشان از آن دارد که بین تیمارهای مختلف ذخیره رطوب از نظر درصد زنده مانی نهالها در سطح 1% تفاوت معنی دار وجود داشته و تیمارهای خاروخاشاک و پلاستیک به ترتیب با 24 % و 14 % بر دیگر تیمارها برتری دارند. تجزیه واریانس انجام شده بر روی خصوصیات کمی (ارتفاع، قطر ساقه و تاج پوشش) نیز نشان از وجود اختلاف معنی دار بین تیمارهای ذخیره رطوبت را در سطح 1% داشته و تیمارهای خاروخاشاک ، بانک هلالی و ورقه پلاستیکی نسب به دیگر تیمارها برتری داشته و در تمام موارد پلیمر همراه با تشتک در رتبه های آخر قرار دارند. بنابراین با توجه به کاهش توانمندی پلیمتر در جذب و نگهداری آب در بلند مدت ، استفاده از آن در جنگلکاری های دیم مناطق گرم و خشک که دارای خاک قلیایی و بافت متوسط تا سنگین می باشند قابل توصیه نمی باشد.

کلیدواژه ها:

پلیمر ، ذخیره رطوب ، گزروغنی ، دیم ، گرم و خشک