بررسی تاثیر همگرایی رایانش ابری و کوانتومی بر زیستبوم رایانش شناختی

رایانش شناختی مبتنی بر هوش مصنوعی است. هدف اصلی این فناوری ایجاد سیستمهایی است که بتوانند فرایندهای شناختی؛ مانند، تفکر، یادگیری، استدلال، حل مسئله، درک زبان و تعامل با محیط را تقلید کنند. این سیستم ها با استفاده از مدل های محاسباتی، پیشرفته داده های پیچیده را تجزیه و تحلیل، دانش و مهارت های جدید را به صورت خودکار کسب و از طریق یادگیری مستمر و تعامل انسان محور به حل مسائل پیچیده کمک می کنند. این پژوهش به بررسی تاثیر همگرایی دو فناوری نوظهور رایانش ابری و رایانش کوانتومی بر توسعه و تکامل زیست بوم رایانش شناختی می پردازد. با ظهور رایانش کوانتومی به عنوان یک پارادایم رایانشی جدید و گسترش روزافزون زیرساخت های رایانش ابری، ترکیب این دو فناوری می تواند افق های جدیدی را در حوزه رایانش شناختی فراهم کند. در این پژوهش ابتدا مبانی نظری و کاربردهای هر دو حوزه به طور جامع مورد بررسی قرار گرفته و سپس با استفاده از روش مرور ادبیات، منابع علمی معتبر با کلیدواژه های مرتبط جستجو و به دقت مطالعه، خلاصه و ارزیابی شده اند. یافته های این پژوهش نشان می دهد که ادغام قابلیت های رایانش کوانتومی با مزایای مقیاس پذیری و انعطاف پذیری رایانش ابری می تواند منجر به پیشرفت های قابل توجهی در زیست بوم رایانش شناختی شود. همچنین این همگرایی می تواند به بهبود کارایی، اثربخشی و بهره وری در زیرساخت های رایانش شناختی منجر شود؛ در نتیجه، چارچوب مفهومی سه لایه ای تعاملی در این پژوهش پیشنهاد شده که همگرایی رایانش ابری و کوانتومی را در یک زیست بوم یکپارچه تبیین می کند. این چارچوب مفهومی از سه لایه زیرساخت ترکیبی رایانش شناختی و ارائه خدمات شناختی مبتنی بر ابر برای بهبود توسعه زیست بوم رایانش شناختی تشکیل شده است.

کلیدواژه ها:

رایانش ابری ، رایانش کوانتومی ، زیست بوم رایانش شناختی ، هوش مصنوعی ، بهره وری