بهره گیری از زبان ادبی برای ایجاد فضای امن روانی در کلاس های دارای دانش آموزان با اختلالات یادگیری

هدف این پژوهش، بررسی نقش زبان ادبی در ایجاد فضای امن روانی برای دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری در محیط کلاس است؛ فضایی که نه تنها پذیرنده تفاوت ها باشد، بلکه با بهره گیری از قدرت استعاره، تصویر و روایت، به بازسازی تجربه زیسته دانش آموزان کمک کند. پژوهش حاضر با رویکردی کیفی و با استفاده از روش تحلیل مضمون، به مطالعه تعاملات کلامی در کلاس های ابتدایی و متوسطه پرداخته است؛ به ویژه در موقعیت هایی که معلمان از زبان شاعرانه، داستان پردازی، یا توصیف های احساسی برای پاسخ به نیازهای روانی و شناختی دانش آموزان بهره گرفته اند.داده ها از طریق مشاهده مشارکتی، مصاحبه نیمه ساخت یافته با معلمان و تحلیل نمونه هایی از گفتارهای ادبی در کلاس گردآوری شده اند. مدل تحلیل بر پایه نظریه های روان زبان شناسی، روان شناسی رشد و رویکردهای انسان گرایانه در آموزش طراحی شده است. نتایج نشان می دهد که زبان ادبی، به ویژه در قالب روایت های همدلانه، استعاره های حمایتی و توصیف های شاعرانه، می تواند به کاهش اضطراب، افزایش حس تعلق، و تقویت خودپنداره مثبت در دانش آموزان با اختلالات یادگیری منجر شود. همچنین، استفاده هدفمند از زبان ادبی توسط معلمان، به شکل گیری روابط ایمن تر، کاهش رفتارهای چالش برانگیز و افزایش مشارکت یادگیرندگان در فعالیت های کلاسی کمک کرده است.این پژوهش بر ضرورت تربیت معلمان در زمینه سواد ادبی و روانی تاکید می کند و پیشنهاد می دهد که زبان ادبی به عنوان ابزاری تربیتی در برنامه های آموزشی معلمان گنجانده شود.

کلیدواژه ها:

دانش آموزان ، اختلالات یادگیری ، فضای امن روانی ، کلاس