نقش مدارس در توانمندسازی دانش آموزان برای مقابله با اضطراب آب و هوایی

اضطراب آب و هوایی (Climate Anxiety)، به عنوان یک واکنش روان شناختی به بحران های محیط زیستی و اقلیمی، در میان دانش آموزان در حال افزایش است. این پژوهش به تحلیل جامع نقش مدارس در توانمندسازی دانش آموزان برای مقابله با اضطراب آب و هوایی می پردازد. این پژوهش بر این مبنا استوار است که مدارس، به عنوان یک نهاد اجتماعی، می توانند با فراهم کردن دانش، مهارت و عاملیت (Agency)، به دانش آموزان در مدیریت احساسات منفی و تبدیل آن ها به کنشگری مثبت کمک کنند. مبانی نظری این پژوهش بر نظریه عاملیت اجتماعی شناختی (Social Cognitive Theory)، مدل تاب آوری (Resilience Model) و آموزش برای توسعه پایدار (Education for Sustainable Development - ESD) استوار است. یافته ها حاکی از آن است که آموزش متمرکز بر راه حل های اقلیمی، حمایت روانی-اجتماعی و کنشگری به طور موثری به کاهش اضطراب و افزایش امید، تاب آوری و مشارکت فعال در دانش آموزان منجر شده است. در نهایت، راهکارهای عملی و مبتنی بر شواهد برای معلمان و مدیران مدارس ارائه می شود تا از این رویکرد به عنوان یک ابزار قدرتمند برای حمایت از سلامت روان دانش آموزان استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

اضطراب آب و هوایی ، اضطراب اقلیمی ، آموزش تغییرات آب و هوایی ، توانمندسازی ، تاب آوری ، سلامت روان دانش آموزان ، عاملیت.