استفاده از زبان هنر در جهت اثر بخشی مفید در افراد طیف اوتیسم

این پژوهش روایت محور به بررسی تاثیر استفاده از زبان هنر در توانمندسازی و رشد کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم پرداخته است. موضوع مطالعه، تجربه ی آرمین، دانش آموز پایه یازدهم هنرستان فنی و حرفه ای، بود که با مشکلاتی چون اضطراب، کم اعتمادی و افسردگی مواجه بود و پیش از ورود به مدرسه فرصت بروز خلاقیت های خود را نداشت. داده ها از طریق مشاهده مستقیم، بررسی آثار هنری و پیگیری روند مشارکت او در کلاس و جشنواره جمع آوری شد و با استفاده از کدگذاری باز، محوری و انتخابی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هسته مرکزی پژوهش، « بیان آزاد خلاقیت و توانمندی فردی از طریق هنر» است و تمامی محورهای محوری شامل وضعیت اولیه و مشکلات شخصی، محیط حمایتی و روش های آموزشی، فرآیند خلق آثار، تعامل و همکاری، رشد مهارتی و شخصیتی، موفقیت و تحول هیجانی و اجتماعی، حول این هسته معنا پیدا می کنند. فراهم کردن محیط حمایتی، ساختارمند و قابل پیش بینی، همراه با تشویق مداوم و فرصت برای خلاقیت آزاد، موجب شد آرمین اعتمادبه نفس خود را بازیابد، توانمندی های خلاقانه و مهارتی خود را آشکار کند و حتی در جشنواره گرافیک مدرسه رتبه اول را کسب نماید. این پژوهش نشان می دهد که هنر به عنوان زبان غیرکلامی و ابزار بیان شخصی، نه تنها امکان رشد مهارتی و اجتماعی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم را فراهم می کند، بلکه مسیر تحول هیجانی و اجتماعی آن ها را هموار می سازد. یافته ها اهمیت طراحی برنامه های آموزشی مبتنی بر خلاقیت، حمایت و فرصت بیان آزاد را در مدارس و مراکز آموزشی برای کودکان با نیازهای ویژه برجسته می سازد.

کلیدواژه ها:

کودکان اوتیسم ، هنر ، بیان خلاقیت ، رشد مهارتی ، محیط حمایتی