مطالعه ظرفیت آموزش سبک های ارتباطی بین فرهنگی برای تقویت روابط کلاسی در مدارس ایران: راهبردها و چشم اندازها

این مقاله به تحلیل جامع ظرفیت آموزش سبک های ارتباطی بین فرهنگی و نقش کلیدی آن در تقویت روابط کلاسی در مدارس ایران می پردازد. با توجه به افزایش روزافزون تنوع فرهنگی، قومی و زبانی در کلاس های درس، نیاز به ابزارهای ارتباطی موثر بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. در این راستا، ابتدا اهمیت حیاتی ارتباطات بین فرهنگی در بافت آموزشی امروز و چالش های ناشی از شکاف ها و تنش های فرهنگی بررسی می شود. سپس، نظریه ها و مدل های مطرح ارتباطی، به ویژه مدل های متمرکز بر سبک های ارتباطی (مانند مستقیم/غیرمستقیم و جمع گرا/فردگرا)، مرور می گردند. در ادامه، مدل های موفق آموزش سبک های ارتباطی و راهبردهای کاربردی و بومی سازی شده برای معلمان ایرانی ارائه می گردد و تاثیر این آموزش ها بر تعاملات کلاسی، افزایش احساس تعلق دانش آموزان و کاهش تنش های فرهنگی تحلیل می شود. مروری دقیق بر پژوهش های ایرانی اخیر و نمونه کاوی موردی نیز انجام گرفته است. در پایان، راهبردهای عملی و سیاستی برای ارتقای فرهنگ تعامل در کلاس درس و توسعه حرفه ای معلمان ایرانی پیشنهاد شده و منابع معتبر فارسی تا سال ۱۴۰۳ ارائه گشته اند.

کلیدواژه ها:

ارتباط بین فرهنگی ، سبک ارتباطی ، روابط کلاسی ، آموزش معلمان ، مدارس ایران ، تعامل فرهنگی ، تنوع آموزشی.