تحلیل رابطه بین «بی صدایی عاطفی معلمان» و کیفیت تعامل آموزشی

بی صدایی عاطفی معلمان به وضعیتی اطلاق می شود که معلمان در طول فرآیند تدریس احساسات واقعی خود را سرکوب می کنند و تنها واکنش های رفتاری و گفتاری مطابق با انتظارات حرفه ای از خود نشان می دهند. این پدیده می تواند ناشی از فشارهای شغلی، حجم بالای وظایف، استرس محیطی و الزامات فرهنگی یا سازمانی باشد. مطالعات نشان می دهند که بی صدایی عاطفی موجب کاهش انگیزه، خستگی روانی و فرسودگی شغلی معلمان می شود. چنین وضعیت روانی نه تنها بر سلامت روانی معلمان اثرگذار است، بلکه کیفیت تعامل آن ها با دانش آموزان را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. تعامل آموزشی با کیفیت، مستلزم حضور فعال، همدلی، توجه و بازخورد موثر معلم است که بی صدایی عاطفی می تواند این ویژگی ها را تضعیف کند.به طور خاص، پژوهش ها نشان می دهند که معلمان دچار بی صدایی عاطفی کمتر قادر به ایجاد روابط مثبت با دانش آموزان، تشویق مشارکت فعال و پاسخگویی مناسب به نیازهای عاطفی آنان هستند. کاهش کیفیت تعامل آموزشی می تواند منجر به افت انگیزه و کاهش موفقیت تحصیلی دانش آموزان شود. از این منظر، شناسایی عوامل موثر بر بی صدایی عاطفی و ارائه راهکارهایی برای کاهش آن، از جمله آموزش مهارت های تنظیم هیجان و مدیریت استرس، می تواند نقش مهمی در ارتقای کیفیت تدریس ایفا کند. بنابراین، بررسی رابطه بین بی صدایی عاطفی معلمان و کیفیت تعامل آموزشی نه تنها به درک بهتر فرآیندهای روانی معلمان کمک می کند، بلکه زمینه را برای بهبود محیط یادگیری و افزایش اثربخشی آموزش فراهم می سازد.

کلیدواژه ها:

بی صدایی عاطفی ، معلمان ، کیفیت تعامل آموزشی