بررسی اثرات سینرژیستی داروی نالمفن و کورکومین بصورت پماد بر روی ترمیم زخم سوختگی در موشهای BALB/C

زخمهای سوختگی یک مشکل مهم در سراسر جهان و چهارمین نوع شایع تروما هستند. سوختگی بسته به شدت آسیب می تواند منجر به سپسیس، نارسایی یک یا چند عضوی و حتی مرگ شود و در دراز مدت می تواند منجر به اسکار مشکل ساز با پیامدهای جسمی، روانی و اجتماعی شود. سوختگی های شدید اغلب باعث ایجاد یک پاسخ ایمنی گسترده و طولانی مدت هم به صورت موضعی در محل زخم سوختگی و هم به صورت سیستمیک می شود که نه تنها می تواند بر بهبود زخم تاثیر منفی بگذارد، بلکه ممکن است منجر به تاثیر سیستمیک درازمدت بر روی چندین ارگان شود. ترمیم زخم سوختگی شامل مراحلی است که با هم همپوشانی دارند: فاز التهابی، مرحله تکثیر و فاز بازسازی. تداخل با سیر طبیعی این مراحل می تواند منجر به پیامدهای بالینی نامطلوب شود. پس از ترومای سوختگی انتشار مقادیر زیادی واسطه های التهابی از محل زخم می تواند به صورت سیستمیک سلول های ایمنی را فعال کند که متعاقبا واسطه های التهابی را نیز تولید می کنند. اثر سوختگی بر بدن انسان به حاشیه زخم و یا تا زمان بسته شدن زخم ختم نمی شود. در واقع آسیب سوختگی حاد می تواند تاثیر سیستمیک شدیدی برای ماهها یا حتی سال ها داشته باشد. در دهه های گذشته نشان داده شده است که ترومای سوختگی شدید باعث التهاب شدید می شود که بر فیزیولوژی موضعی و سیستمیک تاثیر می گذارد و ماهها تا سال ها پس از آسیب باقی می ماند. علیرغم داده های دقیق در مورد فرآیندهای سلولی و مولکولی، پیشرفت کمی در درک و درمان این التهاب اغراق آمیز و طولانی مدت پس از سوختگی حاصل شده است.

کلیدواژه ها:

سیستم اوپیوئیدی ، نالمفن ، کورکومین ، التهاب ، ترمیم زخم سوختگی