تحلیل فقهی- حقوقی خسارات درمانی مازاد بر دیه در حقوق ایران

در خصوص خسارات درمانی مازاد بر دیه در حقوق ایران، دیدگاه های مختلفی وجود دارد که در یک سوی آن پرداخت دیه را به معنای پرداخت تمامی خسارات وارده از جمله هزینه های درمان، خسارت معنوی و ... می داند، لذا خسارات مازاد بر دیه را قابل جبران نمی داند، در سوی دیگر نظری وجود دارد که دیه را تنها جبران کننده ی ضرر وارده بر یک عضو یا منفعت می داند و لذا شامل هزینه های درمان از قبیل پزشک و بیمارستان و... نمی داند. دیدگاه میانه ای نیز وجود دارد که قائل بر این است که چنانچه دیه هزینه های درمان را پوشش داد، خسارت مازاد بر دیه قابل مطالبه نخواهد بود اما اگر هزینه های درمانی بیشتر از میزان دیه بود خسارت مازاد قابل مطالبه است. در این مقاله به روش تحلیلی- توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ی در زمینه حقوق خسارات درمانی مازاد بر دیه در حقوق ایران مورد بررسی قرار گرفته است. رویه قضایی تا سال ۱۳۷۵ تمایل به پرداخت خسارات مازاد بر دیه نداشت. در تبصره ی ۲ ماده ی ۱۴ لایحه ی قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲، هزینه های متعارف درمان مازاد بر دیه را طبق نظر کارشناس یا سایر ادله قابل مطالبه دانسته بود اما شورای نگهبان آن را غیر شرعی اعلام کرد. با وجود این رویه قضایی در حال حاضر به این سمت گرایش پیدا کرده است که خسارات مازاد بر دیه را قابل مطالبه می داند.

کلیدواژه ها:

خسارات درمانی مازاد بر دیه ، هزینه های درمان ، خسارت معنوی. حقوق ایران