تاثیر آموزش از طریق قصه های بومی و محلی بر هویت فرهنگی کودکان

در عصر جهانی شدن و گسترش فناوری های ارتباطی، کودکان بیش از پیش در معرض فرهنگ های متنوع و گاه متضاد قرار گرفته اند. این امر ضرورت توجه به هویت فرهنگی و تقویت آن از سنین پایین را دوچندان کرده است. یکی از موثرترین ابزارهای تربیتی برای حفظ و انتقال عناصر فرهنگی، قصه های بومی و محلی هستند که از دیرباز در جوامع مختلف نقش کلیدی در آموزش غیررسمی ایفا کرده اند. این مقاله با رویکردی توصیفی-تحلیلی به بررسی تاثیر آموزش از طریق قصه های بومی بر شکل گیری و تقویت هویت فرهنگی کودکان در دوره ابتدایی می پردازد.قصه های بومی، به عنوان بخشی از ادبیات شفاهی، حامل ارزش ها، باورها، نمادها، زبان و تجربه های زیسته ی یک قوم یا منطقه اند. استفاده از این قصه ها در فضای آموزشی، نه تنها موجب آشنایی کودکان با میراث فرهنگی خود می شود، بلکه زمینه ساز پرورش حس تعلق، خودآگاهی فرهنگی، احترام به تفاوت ها و تقویت مهارت های اجتماعی نیز هست. در این مقاله، ضمن مرور مبانی نظری مرتبط با هویت فرهنگی، قصه گویی و آموزش ابتدایی، نمونه هایی از قصه های محلی مناطق مختلف ایران تحلیل شده اند تا چگونگی انتقال مفاهیم فرهنگی از طریق روایت ها روشن گردد.یافته ها نشان می دهند که قصه های بومی می توانند به عنوان ابزار آموزشی موثر در کلاس درس مورد استفاده قرار گیرند، به ویژه زمانی که با روش های فعال و مشارکتی همراه باشند. همچنین، چالش هایی مانند کمبود منابع مکتوب، نبود معلمان آموزش دیده در زمینه قصه گویی، و نگرش منفی نسبت به زبان های محلی نیز بررسی شده اند. در پایان، پیشنهادهایی برای گنجاندن قصه های بومی در برنامه درسی، تولید محتوای چندرسانه ای، و آموزش معلمان ارائه شده است.این مقاله بر اهمیت بازنگری در سیاست های آموزشی تاکید دارد تا قصه های بومی به عنوان ابزار تربیتی و فرهنگی در آموزش رسمی جایگاه شایسته ای پیدا کنند و نسل آینده با ریشه های فرهنگی خود پیوندی عمیق تر برقرار سازد.