نقش فعالیت های فوق برنامه در رشد شخصیتی و اجتماعی دانش آموزان

این مقاله به بررسی نقش فعالیت های فوق برنامه در تقویت ابعاد شخصیتی و اجتماعی دانش آموزان می پردازد و می کوشد نشان دهد چگونه مشارکت سازمان یافته در برنامه های علمی، فرهنگی، ورزشی و خدمت محور می تواند خودپنداره، خودکارآمدی، مسئولیت پذیری، همدلی و مهارت های ارتباطی را بهبود دهد. اهداف پژوهش شامل تبیین سازوکارهای اثر، شناسایی شرایط موفقیت و ارائه چارچوبی کاربردی برای طراحی و ارزشیابی این فعالیت ها در مدرسه است. روش تحقیق به صورت تحلیلی–توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مرور مقالات معتبر انجام شده است. یافته های مقاله نشان می دهد اثربخشی زمانی پایدار می شود که نیازسنجی دقیق، برنامه ریزی مرحله ای، مربیگری آگاهانه معلم، ایمنی و سلامت، عدالت دسترسی برای همه گروه ها، و پیوند فعال با خانواده و جامعه محلی رعایت شود. همچنین، استفاده از الگوهای ارزشیابی تکوینی، پرونده یادگیری و بازخورد چندمنبعی، امکان پایش پیشرفت و بهبود مستمر را فراهم می کند. بر پایه جمع بندی نتایج، چارچوبی عملی شامل معیارهای انتخاب فعالیت، الزامات اجرا، شاخص های پیامدی و سازوکار بازاندیشی پیشنهاد می شود تا مدارس بتوانند با اتکا به شواهد، برنامه ای منسجم برای پرورش هویت تحصیلی، تاب آوری و شهروندی مدرسه طراحی کنند. این چکیده مستقل از متن اصلی، تصویری فشرده از موضوع، اهداف، روش و نتایج ارائه می دهد و مقدمه تلقی نمی شود.

کلیدواژه ها:

فعالیت های فوق برنامه ، رشد شخصیتی ، رشد اجتماعی ، مهارت های ارتباطی ، خودکارآمدی ، عدالت آموزشی