نقش بازی های دیجیتال آموزشی در بهبود مهارت های ریاضی دانش آموزانفاطمه مقدم آموزگار آموزش و پرورش شهرستان شادگان

در سال های اخیر، بازی های دیجیتال آموزشی به عنوان یکی از ابزارهای نوین و تعاملی در حوزه آموزش، جایگاهی ویژه در فرآیند یاددهی-یادگیری یافته اند. این مقاله با رویکردی تحلیلی-نظری، نقش بازی های دیجیتال در بهبود مهارت های ریاضی دانش آموزان ابتدایی را بررسی می کند. فرض بنیادی مقاله بر این است که یادگیری ریاضی نه صرفا حاصل تکرار قواعد انتزاعی، بلکه محصول تعامل فعال ذهن کودک با محیطی معنادار، پویا و انگیزشی است. در چارچوب نظری ویگوتسکی، بازی دیجیتال بستری برای گسترش منطقه مجاور رشد و تعامل اجتماعی میان دانش آموزان فراهم می کند؛ در نظریه پیاژه، بازی سازنده، ابزار تحول شناختی و درک روابط منطقی محسوب می شود؛ بندورا نیز از دید یادگیری مشاهده ای و مدل سازی رفتارهای ریاضی در بستر مجازی سخن می گوید. بر اساس رویکرد دیویی، تجربه گرایی و عمل گرایی در بازی به یادگیری معنادار منجر می گردد، در حالی که دیدگاه راجرز بر یادگیری اصیل و شخصی تاکید دارد؛ و نظریه خودتعیین گری دسی و رایان، انگیزش درونی را عامل پیوند میان بازی و یادگیری موثر می داند.تحلیل نظری مقاله نشان می دهد بازی های دیجیتال، از طریق فعال سازی حافظه کاری، تقویت تفکر الگوریتمی، و فراهم سازی بازخورد فوری، موجب ارتقای انعطاف شناختی دانش آموزان می شوند. علاوه بر آن، این بازی ها فرصت تمرین در حل مسئله، تقویت خودکارآمدی، و توسعه تفکر عددی را بدون اضطراب ریاضی فراهم می سازند. نتیجه نظری این پژوهش آن است که بازی های دیجیتال آموزشی نه تنها ابزاری مکمل در تدریس ریاضیات هستند، بلکه به بازتعریف رابطه میان یادگیری، لذت و خلاقیت کمک می کنند. .

کلیدواژه ها:

بازی دیجیتال آموزشی ، مهارت های ریاضی ، انگیزش درونی ، تعامل اجتماعی ، یادگیری مشاهده ای ، منطقه مجاور رشد