افزایش تاب آوری روانی در دانش آموزان ابتدایی با مداخلات روان شناختی مدرسه محور

تاب آوری روانی به عنوان یکی از مولفه های بنیادی سلامت روان، نقش تعیین کننده ای در رشد شخصیتی و یادگیری دانش آموزان ابتدایی دارد. مدارس، نخستین نهاد اجتماعی پس از خانواده اند که ظرفیت تاثیرگذاری عمیقی بر شکل گیری رفتارهای مقابله ای، مهارت های هیجانی و باورهای خویشتن دارنده کودکان دارند. این مقاله تحلیلی با هدف واکاوی نظری مفهوم تاب آوری در بافت مدرسه و ارائه راهکارهای مداخلاتی روان شناختی در سطح فردی، بین فردی و نهادی تدوین شده است. تحلیل با تکیه بر دیدگاه های ویگوتسکی درباره نقش بافت اجتماعی در رشد شناختی، نظریه یادگیری مشاهده ای بندورا درباره خودکارآمدی، رویکرد انسان گرایانه راجرز در حمایت هیجانی، تجربه گرایی دیویی در یادگیری مشارکتی، و نظریه انگیزش درونی دسی و رایان (خودتعیین گری) انجام گرفته است. نتیجه تحلیل نشان می دهد که مداخلات روان شناختی مدرسه محور باید از سطح آموزش مستقیم مهارت های زندگی فراتر رفته و به فرایندهای عمقی تری مانند ارتقای احساس تعلق، فرصت برای ابراز هیجان، خودتنظیمی و بازسازی شناختی متمرکز شود. راهبردهایی نظیر «گفتمان حمایتی معلم-دانش آموز»، «کارگاه های همدلی»، «بازی های مشارکتی و حل مسئله»، و «ارزشیابی های بازتابی» از موثرترین ابزارها در توسعه تاب آوری هستند. در پایان، مقاله بر لزوم سیاست گذاری مدرسه ای در جهت محیط های یادگیری امن عاطفی، و تربیت معلمانی با سواد هیجانی بالا تاکید دارد..

کلیدواژه ها:

تاب آوری روانی ، مداخلات روان شناختی ، مدرسه محور ، هیجانات مثبت ، خودتعیین گری ، یادگیری اجتماعی-هیجانی