الگوی بهینه سطح نگهداشت وجه نقد در توسعه بازار سرمایه ایران

پول نقد مایه حیات هر کسب و کاری است. داشتن پول نقد کافی برای تامین هزینه های عملیاتی روزانه، پرداخت صورت حساب ها و سرمایه گذاری در فرصت های رشد ضروری است. با این حال، داشتن پول نقد بیش از حد نیز می تواند برای کسب و کار مضر باشد، زیرا می تواند بدون برنامه بوده و هیچ بازدهی نداشته باشد. بنابراین، تعیین سطح بهینه نگهداشت وجه نقد برای یک تجارت بسیار مهم است. در همین راستا پژوهش حاضر با هدف شناسایی و تبیین الگوی بهینه سطح نگهداشت وجه نقد بین سال های ۱۳۹۱ تا ۱۴۰۱ در بورس تهران مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور با استفاده از مطالعات صورت گرفته در ادوار گذشته (فرا تحلیل مبتنی بر نتیجه)، ۸۳ متغیر شناسایی گردید و در اختیار ۱۰ نفر از خبرگان قرار داده شد و مطابق نظرات آن ها در قالب ۶۳ متغیر و ۱۲ گروه طبقه بندی گردید (تحلیل دلفی). آزمون های بهینه یابی اعم از بهترین متغیرهای با ضریب تعیین بالا و حداقل بودن ریشه مجموع مربعات خطاها، ۶ گروه از متغیرهای تاییده شده، شامل ویژگی های صنعت، کیفیت اطلاعات حسابداری، معیارهای ریسک، معیارهای بازار، ویژگی های عملکرد و محدودیت مالی به ترتیب با ضرایب (۰۱۶۲/۰-)، (۰۰۰۷/۰-)، (۰۰۹۴/۰)، (۰۰۱۲/۰) (۰۰۱۳/۰) (۰۰۱۴/۰) نقاط بهینه سطح نگهداشت یک شرکت را تبیین می کنند.